Vi firar! Efter konserten i Röhsska åkte vi till en körfestival i Bielsko-Biala och där, passande till vårt silverjubileum, vann vi en silver diploma i körtävlingen. Vi fick 88 poäng, bara 2 poäng fattades till guld! Det tar vi om 25 år när vi firar vårt guldjubileum.
Resan var lite ansträngande: nattflyg till Krakow, sedan Lajkonik-buss till Bielsko-Biala.
På plats väntade Dorotka från Echo. Man kan inte få bättre värdar än Echo-kören. En flotta av bilar under ledning av Dorotka körde oss runt så som vi bara behagade. Och det fanns verkligen flera ställen att åka till. Först till studiegrupp i Mazaniowice. Vi blev alla frälsta av att öva tillsammans med fantastiska körer: en från Mazaniowice och en från Caracas (Venezuela). Våra dirigenter kunde frambringa det bästa i oss.
Sedan kom D-day: tävlingsdagen. Kaos. Att sjunga med eller utan att titta i noter? Att stoppa blus in i kjol eller inte? Visst var vi stressade! Den första körtävlingen för oss, dessutom med konkurrens från erfarna körer från hela världen, men DET GICK BRA!
Då kunde vi pusta ut och levererade en bra konsert på eftermiddagen. Först sjöng vi “Fri som en fågel” av G.Riedel tillsammans med kören Echo. De lärde sig att sjunga den sången på svenska, och på polska i min översättning. Vi blev rörda till tårar – det lät så vackert. Sedan överraskade dem oss med “Sto lat”, och massor av söta hjärtan.
De fick “torrt bröd” och dalahästen från oss. Alla blev glada.
På kvällen fest med Echo – ingen kan festa bättre än dem. Jurek och Wisnia med gitarr satte tonen.
Nästa dag fick vi äntligen lite tid att se oss lite runt Bielsko-Biala. Vissa åkte till Szczyrk, andra till Szyndzielnia. Trots slutet av oktober var det över 20 grader och full sol.
På kvällen heta diskussioner hos Franek.
Nästa dag tillbaka med Lajkonik buss – vad glada vi blev att busschauffören Mietek fick plats för de två utan förbokad biljett.
Krakow full sol och sommarvärme.
På kvällen flyg tillbaka till lite lägre temperaturer. Men vilka fantastiska minne vi bär med oss.
15 września chór wystąpił w dobrym towarzystwie na festiwalu “Pod mostem” zorganizowanym przez Svenska kyrkan. Była poezja, rock taki że nie dało się nie tańczyć, oraz tańce serbskie. Publiczność zróżnicowana jak widać na zdjęciu.
Vilken fantastisk och dramatisk kväll vi hade. Wojtek balanserade på scenens kant när han dirigerade, och så Ewa kollapsade vid slutet (det var verkligen kvavt på scenen). Det fanns en läkare bland publiken, och när Ewa återfick medvetande ställdes hon i mitten på scenen och fick stående ovationer. Tonåringar i publiken trodde att allt var avsiktligt regisserat för att höja spänningen. Nedan konsertens manus.
Tillsammans 25 år-13 140 000 minuter, samma högljudda kaos varje gång vi möts! Hur har vi uthärdat? Vi har ett hemligt recept för en lyckad kör, som vi kommer avslöja ikväll, var och en ingrediens separat, och illustrera detta med sånger. Vi börjar med den tyngsta ingrediensen: man tar c:a 70 kilo maestro. Då kan vi kliva in i djupaste vatten, med öppen mun dessutom. Vilket vi gör i en gammal “spiritual” fr. 1901 Wade in the water
Nästa ingrediens: ta 3 välfyllda skopor med kärlek, blanda omsorgsfullt med lika mycket förtjusning. Detta garanterar känslan av float när man sjunger om just kärlek, må det vara mästerverk från 1500talet eller nutida sånger. Ni kommer höra Thomas Morleys komposition till Shakespears soneter: om Philomelas förlorade kärlek (Though Philomela lost her love), om ett älskande par som rullar i hö (It was a lover and his lass), vår Evert Taubes fantastiska kärleksförklaring i Så skimrande var aldrig havet
Nu kommer en av basingredienserna: Guds försyn. Vad skulle vi ta oss utan våra skyddsänglar? Receptet föreskriver 1 skyddsängel för varje körmedlem, vi fuskar inte, Wojtek får också en. Änglar är eviga så vi kan åberopa våra skyddsänglar i så pass tidsskilda stycke som 49 psalm från 1600 tonsatt av Mikołaj Gomółka till J.Kochanowskis översättning av Davids psalmer, samt nutida verk Agnus Dei av Bob Chilcott.
En ingrediens som absolut inte får förbises: c:a 2 matskedar vemod. Utan den ingrediensen är det svårt att förmedla den tröst som musiken ger oss. Vemod kommer illustreras med en polsk folkvisa Rönnbärsången, efter det kommer Wojtek att trolla fram melankoli i F.Chopins Preludium
En oumbärlig ingrediens vänskap: Ta lika mycket som du väger, snåla inte med den ingrediensen, och, om det behövs, krydda med tårar. Nu kommer vi övertyga er med hjälp av Marta att inget annat räknas mer än vänskap som skapar sammanhållning, både i kören men även med er : vår trogna publik. Youve got a friend är en sång som alla känner. Carol King sade att det var egentligen inte hon som komponerade den utan hon fick den av ett högre väsen
Receptet föreskriver att vänskap blandas väl med skratt och humor. Detta får vi utlopp för i vår klubb för starka damer: En byrå för hopplösa fall. Vi är inte feminister, vi älskar er herrar, men ibland ägnar vi lite tid åt att granskar era tillkortakommande. Det får ni höra nu i en sång från Byråns egen kabaré, vår egen version av Besame mucho, som i sin tur bygger på R. Schumanns pianokonsert nr 54. På svenska O vilken macho! På tal om den kvinnliga aspekten av kören. Enligt psykologer så har vi kvinnor lättare än män att skapa relationer, och det sägs att skvaller är det kittet som hjälper här. Nu får ni höra ett praktexempel på skvaller, nämligen Fågelskvaller. Poeten Julian Tuwim skrev en dikt till barn, och Henryk Mikolaj Gorecki komponerade musik. Den är mycket modern, svår att sjunga- ni har blivit varnade, men den återspeglar skvaller på ett verkligen träffande sätt. Vår enda herre kommer bidra nu med den essentiella ingrediens som inte bara damkör utan varenda människa behöver, nämligen: tron på framtiden, visioner drömmar. Wojtek komponerade den inspirerande sången som en del i musikalen Alice i Underlandet, till Andrzej Strzeleckis text. I Wojteks sång finns en ingrediens som är svår att mäta med skopor, eller i deciliter, nämligen passion för musik. Hör och häpna att vi har funnit känslan av äkta passion hos våra svala finska grannar, i en sång av nutida komponist Illka Kuusisto The Land of Music. Han är även kördirigent, 91 år gammal och still going strong. Världsstatistik visar att dirigenter har den hälsosammaste yrke – de lever längst av alla yrken. Wojtek förberedd dig på minst 25 år till. Tillsammans har vi nu vandrat länge, vi har haft roliga stunder men även tuffa utmaningar. Vi delar många minnen, och de frammanas varje gång vi sätter oss tillsammans i en ledig stund och minns våra resor, eskapader. Det skadar inte att ta en drink då, varje kör behöver sådana stunder, och andra med. Detta fångas förträffligt i sången Memories av Maroon 5 där man utbringar “Toast to the ones here today”
En kanske underskattad ingrediens, men inget kan åstadkommas utan den – ärlighet, Ibland måste man även blanda in två-tre skopor ilska. Men, utan sådan stålbad vissnar all kraft i gruppen – styrka får man bara av sanning. Så Led oss Gud, med hjälp av Wojtek, in i den mest äkta uttryck av känslor i våra sånger. Nu en gospel av Doris Akers, en förnäm komponist och sångare, med 500 sånger på sitt konto, kallad Miss Gospel Music. Det som inte kan överdoseras är glädje. Om det blandas in i tillräcklig mängd i musiken så kan man höra skogen sjunga, så som i Morgonen, komponerad av Oskar Lindberg till en dikt av Johan Runeberg, en finlandssvensk 19hundratalets författare. Det är han som skrev Finlands nationalsång. Sist men absolut inte minst: den ingrediens som är en bristvara i det moderna samhället: tacksamhet. Om man omfamnar livet med tacksamhet blir man glad för varje ny dag, och vill ge hellre än ta. Sådana är mina körkompisar och jag är innerligt tacksam för detta. Vi är även tacksamma till vår trogna publik, till de som stödjer vår verksamhet: polska konsulatet, och Nylöse kyrkan (representerad här av Tobias Olsson). Vår tacksamhet för musik, för möjligheten att uppleva och sjunga den, lyfter oss över generationer av musiker – vi står på giganternas axlar. Inget uttrycker tacksamheten Till musiken vackrare än Franz Schubert.
Ale się działo! Było ciasno na tej scenie, szczególnie jak Wojtek stawał przed nami do dyrygowania – balansował na krawędzi sceny. Ale to nie koniec dramaturgii. Przy zapowiadaniu ostatniego utworu usłyszałam głuchy dźwięk i gromadne OCH. Było duszno, co spowodowało, że Ewa się osunęła. Na szczęście był lekarz na widowni (Zosia) i Ewa wróciła do nas szybko powitana owacją na stojąco. I wszystko się dobrze skończyło. Poniżej najtrudniejszy utwór oraz scenariusz naszego koncertu.
25 lat czyli 13 140 000 minut razem, a przy każdym spotkaniu ten sam wrzaskliwy chaos. Jak udało się nam dotrzeć aż do srebrnego jubileuszu? Mamy tajny przepis na udany chór. Przedstawimy dziś składniki tego przepisu po kolei, ilustrując piosenkami. Zaczynamy od najcięższego składnika – weź ok. 70 kg maestro. Z nim można wdepnąć w najgłębszą wodę, nawet z otwartą buzią. Czynimy to w negrospiritual z 1901 Wade in the water
Następnie weź 3 czubate łyżki miłości i dobrze wymieszaj w proporcji 1 do 1 z zachwytem. To gwarantuje uczucie float kiedy śpiewasz o miłości, zarówno w 16 wiecznych arcydziełach Tomasza Morleya skomponowanych do sonetów Szekspira jak i współczesnych pieśniach Everta Taube. Usłyszycie teraz o Filomeli co straciła kochanka (Though Philomela lost her love), o kochankach na sianku (It was a lover and his lass), i fantastyczne wyznanie miłości w piosence Så skimrande var aldrig havet.
A teraz jeden z bazowych składników – opatrzność boska. Co poczęlibyśmy bez Anioła Stróża? Przepis przewiduje po jednym na każdego członka chóru, bez oszukiwania, dla Wojtka też. Anioły są wieczne, zwracamy się więc do nich w utworach z różnych epok. Pierwszy utwór z 16 wieku: Psalm 49. Jan Kochanowski poprosił Mikołaja Gomółkę o skomponowanie muzyki do jego tłumaczenia psałterza Dawidowego. Gomółka oddał gotowe dzieło w kilka miesięcy. Drugi utwór to współczesne Agnus Dei skomponowane przez mojego równolatka Boba Chilcotta.
Składnik, którego nie może zabraknąć to melancholia, wystarczą 2 łyżki, ale bez tego składnika nie udałoby się przekazać pocieszenia które niesie nam muzyka. Zilustrujemy to rzewną pieśnią ludową Jarzebinowa pieśń, a po niej Wojtek wyczaruje melancholię w Preludium Fryderyka Chopina.
A teraz niezbędny składnik – przyjaźń: weź tyle ile ważysz, a w razie potrzeby przypraw łzami. Przekonamy was z wydajną pomocą Marty, że nic tak się nie liczy jak wspólnota przyjaciół, nie tylko nasza w chórze ale również wspólnota z wami naszą wierną publicznością. You’ve got a friend to pieśń o przyjaźni, którą chyba wszyscy znają. Stworzyła ją Carol King, ale twierdziła że została jej podyktowana prosto z niebios.
Przepis nakazuje dokładnie wymieszać przyjaźń z humorem i śmiechem. A tego mamy dużo w naszym klubie niezależnych kobiet “Biuro Spraw Beznadziejnych”. Nie jesteśmy feministkami, kochamy was panowie, jednak bywa, że poświęcamy trochę czasu na rozpatrywanie waszych wad. Usłyszycie o nich w naszej wersji utworu Besame mucho – Beze mnieś macho. Besame mucho zaczerpnęło inspirację z koncertu fortepianowego 54 R. Schumanna, niektórzy używają tu określenia plagiat.
Nawiązując do żeńskiego aspektu chóru. Wg psychologów kobietom jest łatwiej niż panom nawiązywać relacje, a istotnym spoiwem relacji, którego trochę brakuje panom, są plotki. Nam nie brakuje. Przedstawimy wzorcowy przykład plotek Ptasie plotki. Do wiersza dla dzieci Juliana Tuwima nowoczesną muzykę skomponował Henryk Mikołaj Górecki. Utwór świetnie oddaje jazgot plotek, ale trudno się to śpiewa.
Nasz jedyny wspaniały mężczyzna przedstawi teraz składnik esencjonalny, nie tylko dla chóru ale każdego człowieka: wiara w przyszłość, wizje i marzenia. To Wojtek skomponował ten inspirujący utwór, jest on częścią musicalu Alicja w krainie czarów, text Andrzej Strzelecki.
W pieśni Wojtka znajduje się składnik którego nie da się odmierzyć ani łyżką, ani na kilogramy, mianowicie pasja do muzyki i śpiewu. Wyobraźcie sobie że taką gorącą pasję odnajdujemy w zimnym fińskim kraju w piosence The country of music Ilkka Kuusisto, 91 letniego kompozytora i dyregenta chórów. Jak wykazują światowe statystyki, dyrygent to najzdrowszy zawód – dyrygenci żyją najdłużej. Wojtku przygotuj się na następne 25 lat.
Tyle razem drog przebytych, tyle scieżek przedeptanych, mamy co wspominać, i chętnie to robimy w wolnych chwilach, chętnie z drinkiem, takich chwil potrzebuje każdy chór, i może nie tylko chór. Piosenka Memories grupy Maroon 5 wspaniale to odzwierciedla, wznosimy więc “Toast to the ones here today”
Składnik niedoceniany: szczerość, do której trzeba czasami wmieszać kilka łyżek złości. Bez tego nie ma energi, bo ta bierze się ze szczerości i prawdy. Prowadź nas więc Boże z pomocą Wojtka do jak najszczerszego wyrażania uczuć w naszym śpiewie. Posłuchamy teraz gospelu Lead me guide me napisanego przez Doris Akers, znamienita kompozytorkę z 500 utworami na swym koncie, nazywaną Miss Gospel Music
Składnik którego nie można przedawkować to radość. Dzięki niej słyszy się jak las śpiewa. Tak jest w utworze Morgonen (Poranek) skomponowanym przez Oskara Lindberga do poematu Johana Runeberga, pisarza z mniejszości szwedzkiej w Finlandii, który stworzył też fiński hymn.
Na koniec, składnik może najważniejszy – wdzięczność. Bardzo potrzebny to składnik we współczesnym roszczeniowym społeczeństwie. Jeśli przyjmuje się życie z wdzięcznością, cieszy każdy nowy dzień i chcemy dawać, nie brać. I tacy są właśnie moi przyjaciele w chórze, za co jestem im głęboko wdzięczna. Jesteśmy tez wdzięczni naszej wiernej publiczności oraz tym, którzy wspomagają naszą działalność: konsulat polski w Sztokholmie, Nylöse kyrkan który udostępnia nam lokal na próby (dziś jest z nami kantor Tobias Olsson). Wdzięczność za możliwość przeżywania i wykonywania muzyki wyraża najpiękniej Franz Schubert w utworze Till musiken
Perhaps better to come back. The book club “Bokklubben” will probably do it. We managed to open a branch here in a fantastic spot filled with modern art and modern technology, with the owner, Wojtek, nominated as our agent.
I shall not disclose the author yet. The author describes how leftist mentality has come to dominate in the western world. These are: collectivists, “politically correct” types, feminists, gay and disability activists, animal rights activists and the like. The two common psychological traits in these groups of people are the feeling of inferiority and hypersocialization. The latter is particularly characteristic of the intellectual elite. The present name for this mentality is woke, so this is the term I shall use instead.
Low self-esteem Words which are now forbidden had no derogatory connotations before: “negro”, “handicapped”, and many more. Negative connotations have been attached by the activists themselves, which discloses their own feelings that these groups are somehow inferior. It was not black ghetto-dwellers or disabled person that stigmatised the language, only the privileged intellectuals. Political correctness was created at the universities by people who did not feel themselves apt to compete, so they invented a venue for themselves as protectors of the weak.
They hate strong and successful, they hate white males, they hate rationality, etc. They say they hate the West because it is imperialistic, sexist, but these same faults appearing in primitive cultures are excused, e.g. feminists do not care about women in islam. They are driven by craving for power. Helping black people is not the real goal. Instead, race problems serve as an excuse to express their own hostility and frustrated need for power.
Have you noticed that some words are almost absent in main stream media: “self-confidence”, “self-reliance”, “initiative”, “enterprise”, “optimism”, etc., The dominant narrative is anti-individualistic, pro-collectivist. Society is to blame and to solve every problem.
Genetic explanations of human abilities or behaviour are rejected because such explanations tend to make some persons appear superior or inferior to others. The concepts of mental illness, or IQ tests are rejected. Society gets the credit or blame for an individual’s ability or lack of it. The feelings of inferiority run so deep that one cannot tolerate any classification of some things as successful or superior and other things as failed or inferior. One can feel strong only as a member of a large organisation or a mass movement.
Hypersocial Socialisation of children is training them to think and act as society demands. It would seem that wokes are rebels, but actually these are socially overtrained children who experience that their inner drives sometimes collide with what is demanded of society, which causes feelings of guilt. Wokes are always on high moral grounds and signalling virtue, because deep down inside they are just as any human being: sometimes feeling hatred, envy, drive for power, etc.
If they rebel, e.g. use violence, they justify their rebellion in terms of mainstream values: they engage in violence to fight against racism. The problems of the woke are indicative of the problems of our society as a whole. Low self- esteem, depressive tendencies and defeatism are not restricted to the left. Though they are especially noticeable in the left, they are widespread in our society. And today’s society tries to socialise us to a greater extent than any previous society. We are even told by experts how to eat, how to exercise, how to make love, how to raise our kids and so forth.
We can preach equality as much as we want but our psychological reality is social hierarchy. The difference is whether one tries to develop oneself to climb up the hierarchy, or pushes others down the ladder. The latter is the woke style.
Musk and Trump had a normal conversation. I have never seen either Kamala or Joe have an earnest conversation like this.
Trump is not a stiff politician, he can joke. He said that immigration saved his life: he turned his head to point to a screen with an immigration diagram so the bullet hit his ear not his head.
He is not treated as a human being by media, derided in a similar way as Jews were. I am appalled by the depth of indoctrination against Trump. He is a Hitler. He staged his assassination to get supporters. Democracy will end with him in power. We have hate speech laws but they are never applied to the hate narrative promoted by the main stream media.
Ok, Trump is not ideal, he is narcissistic, he loves to boast, he is like that, so what? Perhaps he would not overdo it so much if he got credit for his achievements from main stream media. Was he a Hitler during his presidency? Did democracy end then? No. He kept in check all the dictators. He used blackmail or threat, and they did not start any new wars. Trump ended wars which Obama (Nobel Peace Price laureate) started. The result of 4 years of Joe and Co is global nuclear warming. Iran got richer, because China buys its oil, which was not possible under Trump who had agreement with China on oil embargo from Iran. Trump warned Germany that it was getting dependent on energy from Russia, and Nordstream was not opened until Joe came to power. Russia is now weaponised, has close relations with North Korea and China. The world has become much more dangerous place under sleepy Joe than it was under Trump Hitler.
His political priorities accord with the wish of his voters. He wants to stop people coming to US. It is only 4% of the Earth population and people are coming from 100% of the Earth. Venezuela is down 70% convicted criminals because they are deported to the open US border. Crime is on the rise, and at the same time if you try to stop a thief you’re a racist that should be arrested. Europe has been experiencing this for a long time. I wish I got similar people as Elon and Donald on team Sweden. They plan a “government efficiency commission” to cut down unnecessary government spending. Like the present Argentinian president.
I do not give a damn who Trump is – his political program is sound. But I am a stupid sheep.
Apparently IKEA does not believe that other than its Polish customers need to be educated. Hard core Polish catholics have not learnt politically correct language yet, so here it comes from IKEA – a lexicon of inclusive Polish. The ambition of IKEA is to eradicate:
homophobia – discrimination based on psychosexual orientation
transphobia – discrimination against transgender people
classism – discrimination based on socio-economic status
ableism – discrimination based on disability
ageism – discrimination based on age
romophobia – discrimination against people from the Roma community
First health issues. There are no psychically sick people (chory psychicznie) only “a person going through psychic crisis”. No autistic person (autystyk) only “a psychically different person”;. No deaf-mute persons only deaf, because a person is not mute if she-he can communicate with sign language. No midgets (karzeł) only short length person “osoba niskorosła”.
Now sex issues. There are no two sexes, only different sexes “różne płcie”.No sex change operations, only sex correction or coordination “korekcja lub uzgodnienie płci”. No alternative is provided for pervert “dewiant”, the word should not be used at all because there are no perverts any more. Different orientation “odmienna orientacja” is not proper because it suggests that heterosexualism is the norm – use psychosexual orientation instead “orientacja psychoseksualna”.
Ethnicity. Black person instead of negro “Murzyn”. Inuit instead of Eskimo. Indigenous people instead of Indians. “Rom” instead of Gypsy “Cygan”, and never use the verb “cyganić”!
Global issues. No third world countries “kraje trzeciego świata” only global north or global south. Never shit countries. Instead of migrant use “person with refugee experience or a person on a way” “osoba z doświadczeniem uchodźczym lub osoba w drodze”. Never use illegal migrant – no human being is illegal.
Finally age issues. The elderly deserve respect is a forbidden phrase. It should not be negative, but directed at younger people is a microaggression, because respect is due to every person, regardless of age. Do not use fledgeling “żółtodziób” only “beginner” “osoba początkująca”.
Nasz zlot szczot pod hasłem J…ć Biedę rozpoczął się od toastów. Bogactwo jest bez znaczenia kiedy brakuje rzeczy nic nie ważących, takich jak miłość: nic nie waży a jest taka ważka. Toast za miłość: aby pozostała pod ochroną przed metodą naukową. Wzniosłyśmy też toast za to aby faceci nie oferowali nam rzeczy niezbędnych do życia takich jak woda, tylko diamenty. Toasty za obchodzące urodziny Wodniki: niech się starzeją, ale tego po sobie nie pokazują.
Program był napięty, ale sprostałyśmy. Najpierw posiliłyśmy się bowiem obficie. Szczególnie chlebem ze smalcem produkcji Renatki.
Nareszcie przeszłyśmy do części oficjalnej. Odśpiewany został hymn wraz z wstępem.
Wstęp: Jak fałsz w kocie, wierność w psie, tak piękno w koniu i kobiecie. Więc pijmy zdrowie konia!
Zwrotki indywidualne zostały wykonane, prawie wszystkie szczoty fałszowały, z wyjątkiem Lidki i Krysi B.
Nowe członkinie po odśpiewaniu swoich zwrotek zostały pasowane za pomocą szczoty. Oto zwrotki.
Ada – Beznadziejna Joginka Narzędzia do tortur u mnie sobie wiszą, lecz torturowani dziwne, nic nie krzyczą
Beata – Beznadziejna Nauczycielka Muszę stawiać czoła młodzieży zaczepnej Jak mnie nagabują – wszystko wiem najlepiej.
Grazyna L H – Beznadziejna Biurokratka Gdzie dokąd i jakie potrzebne podanie dobrze wiem i mogę machnąć na kolanie Nie będzie mi żaden chłop mówić co robić w razie czego mogę sińcem go ozdobić
Kasia – Beznadziejna Inżynier Biorę was w ramiona chociaż nie są duże mistrzynią empatii jestem w polskim chórze
Patrycja – Beznadziejna Samosia Przez świat niezależnie tak sobie dryfuję kto by chciał przeszkadzać tego olewuję.
Lidka – Beznadziejna Mecenas W palestrze krakowskiej idzie za mną sława że z małą “piranią” wygrać trudna sprawa.
Następny punkt programu to losowanie numeru do rewii i pobranie kart do głosowania. Po tym otwarte zostało forum na porady kobiece i kwestie filozoficzne. Babydoll Krysia K przygotowała aż 9 istotnych kwestii, ale nie zostały one podjęte gdzyż poziom decybeli rósł wprost proporcjonalnie do znikających napojów wyskokowych i trudno było rozróżnić poszczególne wkłady w dyskusję.
Zacytuję tylko kilka porad które pojawiły się na forum. Myjmy się Ludwikiem – jest bezwzględny dla tłuszczu. Nie pozwól nikomu zrujnować twojego dnia! To twój dzień – zrujnuj go sama.
Nareszcie przyszła pora aby w rewii przedstawiła się nasza beznadziejna sfora. Były bogate stroje oraz stroje przedstawiające bogatych. W konkurencji pierwszej na pewno wyróżniła się Basia – Beznadziejna Bajkopisarka. Była w stroju damy z XIX wieku.
Pozostałe damy były odjazdowe: brylanty i złoto.
Jeśli chodzi o udawanie bogatych to wyróżnili się szczególnie: szejk Marta z tygrysem i prawie hurysą Lidką w burce
oraz Donald Trump. Niestety nagroda główna była tylko jedna i przypadła w tajnym głosowaniu Dominice czyli Donaldowi. Nagroda: torba ze skóry strusia. Na pocieszenie: strusia mózg jest wielkości jego oka.
Nastąpiło po tym ogólne szaleństwo w tańcu połączone z zacieraniem śladów imprezy. W tej dziedzinie jak zwykle przodowała Basia A, tym razem w szrankach z Adą.
Koniec października 2022. Wylądowaliśmy Dreamlinerem na lotnisku wojskowym o bardzo krótkim pasie startowym na Nosabe -to malutka wysepka przy Madagaskarze. Po ściskaniu się z lemurami lecimy awionetką 10-osobową na Madagaskar. Na odprawie security okazuje się, że wody nie można brać, ale wódę owszem – przepuszczona zostaje whiskey i żołądkowa. Nasza pilotka przekonała strażników, że jesteśmy wycieczką uzależnionych i musimy wypić w drodze.
Bujamy w oblokach ok. godziny i ladujemy na lotnisku miasta Mahajong, ok. wielkości Goteborga. Wyobrażenie co to miasto trzeba tu zmodyfikować. Jest to wiele chat krytych najpopularniejszym tu materiałem budowlanym, czyli blachą falistą. W centrum jest trochę murowanych budynków max 2-3 piętrowych. To siedziby władz i szkół. Miast w naszym rozumieniu właściwie nie ma. Podobnie jest niestety z szosami. W okolicy miast trafia się asfalt, ale z takimi dziurami ze jeździ się slalomem. Poza tym drogi to przetarte szersze ścieżki w kolorze rdzawego pyłu. Gleba tutejsza to nieurodzajny lateryt o dużej zawartości żelaza. Zarastają go trawy i kopce termitów. Ziemia tak twarda, że uprawia się ją kilofem. Trawy są wypalane żeby rosły żyźniejsze, bo tym żywi się bydło tutejsze czyli zebu. Zebu jest na mięso, skórę, rogi. Mleka daje mało, ale jest jedynym tu pociągowym zwierzęciem oprócz człowieka, który ciągnie ryksze, konia ani osła tu nie ma. Na zebu można zawsze liczyć, nawet gdy samochód nawali.
Bieda tu piszczy i kwiczy. Wszystko chude: ludzie, zebu, kury a nawet lemury. Szczególnie ten lemur więziony na sznurku przy „muzeum” Madagaskaru. Muzeum to pokój ok 30m2 z eksponatami typu stara lodówka przydenta, gablota z czapkami prezydenta. Szok dla każdego z nas. Monia od razu po przybyciu tam szepnęła mi: musze go uwolnić. I uwolnila: Elvis, nasz wspaniały kierowca jeepa, odciął po prostu sznurek. Wszyscy zrugali własciciela sznurka i zagrozili że napiszą w tej sprawie do prezydenta.
W powrotnej drodze piloci awionetki wertują mapy jakby nie umieli trafić, jednak im się udaje.
Po powrocie nocleg w hotelu Mrówka. Standard 0 gwiazdki. Woda w klozecie huczy jak Niagara, deska sedesowa jedzie ze mna ślizgiem, zasłonka odpada razem z karniszem, itd. Na szczęście tylko jedna noc w Mrówce, dalej już tylko luksusy w Adaman resort all inclusive. Tu jest bosko. Dzisiaj urodziny Moni, której nie da się nie lubić. Walczy dzielnie ze swoją nadwagą i dla każdego ma życzliwe słowo. Monia dostała na urodziny zeszyt w którym wpisaliśmy życzenia i Limeryki dla Moniki. Wzruszyła się do łez.
Lepiej być nie mogło. Oprócz urody pań, Pan Bóg dał nam też w ten dzień wymarzoną pogodę. Stroje były ekstremalnie meksykańskie, podobnie muzyka, ale don Alejandro wstrzelił się w serca wszystkich pań choć nie wydał ani strzału.
Don Pedro też niekiepski, niektórzy nie zorientowali się kto się w niego wcielił.
Po zdjęciu w starej historycznej wannie dalej tańce hulanki swawola, hop, hop, hejże, hola.
Dzisiaj, 14 marca 2022, dotarł nasz transport do centrum koordynacji pomocy Ukrainie w Przemyślu przy granicy ukraińskiej. Został rozładowany, tak jak widać to na zdjęciach. Teraz czekamy na ostatni i najtrudniejszy odcinek transportu – w samej Ukrainie.
To zdążyłam w ciągu trzech dni. Tate ma zawsze ciekawe wystawy, nowe i stare. Np polecam taką oprawę książek – biblioteka stanie się dziełem sztuki.
Głazy to dzieło Józefa Beuysa, artysty nieieckiego który głosił tezę demokratyzacji sztuki “Każdy artystą”. Mój Marek i jego głazy w Gejówce to niezaprzeczalnie sztuka. Podobnie jak telefon z homarem Salvadore Dali.
W Muzeum Narodowym największy ścisk wokół mumii, więc ominęłam szerokim łukiem. Tłok nas nie ominął. Po ciężkim dniu zwiedzania dotarliśmy metrem na stację Euston, skąd dalej mieliśmy pociąg do naszej gospodyni Joli w Leighton Buzzard. Wyjeżdżamy na powierzchnię w zbity tłum (coś jak w noc sylwestrową na Rynku Głównym w Krakowie, lub na pasterce w Bukowinie Tatrzańskiej). Udało nam się wyswobodzić trochę z tłumu, Jola zadzwoniła, że ktoś się rzucił, lub go rzucono z wiaduktu na tory i kolej stoi. Udaliśmy się na najpiękniejszy sąsiedni dworzec St Pancras i dostaliśmy się do domu. Pozostało jednak lekkie uczucie lęku przed metropolią gdzie nagle może się stłoczyć kilka tysięcy z jej 14 milionów mieszkańców.
W Narodowym polecam sztukę z Afryki. Takie ciekawostki jak kapelusz z … sieci pajęczych, duże “monety” waluty kongijskiej, etiopską koronację Heile Selassie.
No, trochę przesadzam. Biorę udział w projekcie dostarczania defibrylatorów na trudno dostępne miejsce wypadku za pomocą autonomicznych dronów.
Nasza gejówka została wybrana na miejsce testowe i wyobraźcie sobie, że o mały włos sama byłabym w potrzebie defibrylacji, gdy po wejściu na podłodze zobaczyłam leżącego bezwładnie faceta. Był to bardzo wiarygodny manekin.
Zadzwoniłam na SOS, dostałam pytanie czy oddycha (podpowiedziano mi że nie oddycha), poinformowano jak mam udzielić pierwszej pomocy. Pompowałam go w rytmie Bee Gees Staying Alive i musiałam wdmuchać powietrze. Wreszcie powiedziano mi że dostarczony został defibrylator, więc pobiegłam po niego. Wył tak, że nie było go trudno znaleźć.
To jedna z wysp karaibskich. Rdzennej ludności, czyli karibów (z wyglądu indianie) prawie tu nie ma – na wszystkich wyspach jest ich max 10%. Dominuje czarna karnacja – potomkowie importowanych tu z Afryki niewolników. Tubylcy są bardzo życzliwi, również dla turystów. Wśród przybylców tubylców są emeryci z Ameryki Płn, Stanów i Kanady, np kanadyjczyk Randy. Ma 70 lat. Kiedy wysiadł tu na lotnisku 25 lat temu poczuł że to jego miejsce na ziemi i przyjechał tu na emeryturę. Mieszka w willi na grzbiecie jednej z gór okalających Castries, stolicę tego niezależnego Miniaturowego kraju w brytyjskim Commonwealth. Randy spotkałam w barze z bilardem gdzie przyszedł z czarnym kolegą. Mieli ze sobą futerały które wyglądały tak jakby kryły broń. Rzeczywiście, była w nich broń sportowa czyli kije bilardowe. Skręcili je, założyli po profesjonalnej trzypalcowej mitence i zaproponowali mnie i mojej towarzyszce Emilii partię pools. No cóż przegrałam z kretesem, ale uważam że to świetny sport dla emeryta.
Wszystko tu małowymiarowe, np piętrowy budynek parlamentu
Są działające budki telefoniczne
Są to wyspy wulkaniczne i można wjechać do centrum krateru wulkanu nadzorowanego z Trynidadu. Paruje tam z dziur siarka i wiadomo, że jak tylko przestanie to należy szybko zwiać, podobnie jak czynią to ptaki i inne zwierzęta. Świadczy to bowiem o zaczopowaniu i tworzeniu się pod ziemią ciśnienia i rychłego wybuchu. Są tu błota odmładzające, napapraliśmy się mocno, odmłodziły nas – bawiliśmy się jak dzieci.
Udało mi się przełamać lekki lęk nabyty po ostatnim niezamierzonym locie narciarskim w zeszłym sezonie. Jeździliśmy w 9 osób w Ischgl gdzie wyciągów i tras moc, ale ja niestety mało jeździłam tymi stromymi. Śniegu nawaliło tak, że wszystkie offpisty były rozjechane, ale ja się niestety do tego nie przyczyniłam. Zrobił to z zakopanym skutkiem Sebastian, ale udało mu się odkopać. Mieliśmy rutynę: narty, piwo, narty, lunch, narty, drzemka, wino piwo nalewki plus bridge, tabu. To ostatnie grane bardzo zawzięcie. Maciek jak zwykle przedstawiał hasła dramatycznie. “007 – gleba, teren, ziemia” to znaczy “agent nieruchomości“. Sebastian miał hasło Leonardo da Vinci i powiedział “dama z łasiczką” na co Michał zgaduje “akt?”. Lidka dopowiada: “chyba łasiczki”.
Maciek woła “krzywa wieża“, Sebastian odpowiada “Piza“, Maciek odkłada kartę zwycięsko, na co Halinka “ale to ma być pizza“. Na zdjęciu: Leaning Tower of Pizza Halinka mówi dużo glutenu i dodaje z muldami pokazując ręką wybrzuszenia, a ja nie zgadłam że chodził o chałkę.
Niewielkie to biuro się mieści we wnętrzu mego mieszkania przy Beznadziejnej czterdzieści, parter, wstęp bez pukania. Przychodzą tam po kolei albo po kilka osób, ci co nie mają nadziei na polepszenie losu.
Warning: Attempt to read property "first_name" on bool in /customers/9/0/2/nla.se/httpd.www/bsb/wp-content/themes/onecom-ilotheme/inc/core_functions.php on line 86
Warning: Attempt to read property "last_name" on bool in /customers/9/0/2/nla.se/httpd.www/bsb/wp-content/themes/onecom-ilotheme/inc/core_functions.php on line 86
Warning: Attempt to read property "display_name" on bool in /customers/9/0/2/nla.se/httpd.www/bsb/wp-content/themes/onecom-ilotheme/inc/core_functions.php on line 89