Biuro Spraw Beznadziejnych

Kiedy doła masz i chandrę, ^{When you’re down and troubled}
chcesz by ktoś pocieszył cię, ^{And you need some lovin’ care}
bo wszystko, no wszystko idzie źle. ^{And nothin’, nothin’ is goin’ right}
Przymknij oczy, o mnie myśl, ^{Close your eyes and think of me}
a wnet pojawię się, ^{And soon I will be there}
by najcięższe chmury rozgonić ci. ^{To brighten up even your darkest night}

Starczy tylko, że zawołasz ^{You just call out my name}
a na skrzydłach przylecę by ^{And you know, wherever I am}
cię pocieszyć i zobaczyć znów. ^{I’ll come runnin’ To see you again}
Zimą, wiosną, latem, jesienią, ^{Winter, spring, summer or fall}
wezwij mnie tylko imieniem – ^{All you have to do is call}
przyjacielu będę gotów ^{And I’ll be there yes I will}
i stawię się! ^{You’ve got a friend!}

Kiedy niebo nad tobą ^{If the sky above you}
w kłąb chmur zamienia się, ^{Grows dark and full of clouds}
i wiatr północny zaczyna duć. ^{And that old north wind begins to blow}
Nie martw się, nie marszcz brwi, ^{Keep your head together}
tylko zawołaj mnie, ^{And call my name out loud}
a wnet zapukam do twych drzwi. ^{Soon you’ll hear me knockin’ at your door}

Starczy tylko, że zawołasz ^{You just call out my name}
…

i zlatują się czasem do kościoła w Utby i śpiewają pięknie, nawet jak ich mało jak tu na majówce

15 września chór wystąpił w dobrym towarzystwie na festiwalu “Pod mostem” zorganizowanym przez Svenska kyrkan. Była poezja, rock taki że nie dało się nie tańczyć, oraz tańce serbskie. Publiczność zróżnicowana jak widać na zdjęciu.

Ale się działo! Było ciasno na tej scenie, szczególnie jak Wojtek stawał przed nami do dyrygowania – balansował na krawędzi sceny. Ale to nie koniec dramaturgii. Przy zapowiadaniu ostatniego utworu usłyszałam głuchy dźwięk i gromadne OCH. Było duszno, co spowodowało, że Ewa się osunęła. Na szczęście był lekarz na widowni (Zosia) i Ewa wróciła do nas szybko powitana owacją na stojąco. I wszystko się dobrze skończyło. Poniżej najtrudniejszy utwór oraz scenariusz naszego koncertu.

25 lat czyli 13 140 000 minut razem, a przy każdym spotkaniu ten sam wrzaskliwy chaos. Jak udało się nam dotrzeć aż do srebrnego jubileuszu? Mamy tajny przepis na udany chór. Przedstawimy dziś składniki tego przepisu po kolei, ilustrując piosenkami.
Zaczynamy od najcięższego składnika – weź ok. 70 kg maestro. Z nim można wdepnąć w najgłębszą wodę, nawet z otwartą buzią. Czynimy to w negrospiritual z 1901 Wade in the water

Następnie weź 3 czubate łyżki miłości i dobrze wymieszaj w proporcji 1 do 1 z zachwytem. To gwarantuje uczucie float kiedy śpiewasz o miłości, zarówno w 16 wiecznych arcydziełach Tomasza Morleya skomponowanych do sonetów Szekspira jak i współczesnych pieśniach Everta Taube. Usłyszycie teraz o Filomeli co straciła kochanka (Though Philomela lost her love), o kochankach na sianku (It was a lover and his lass), i fantastyczne wyznanie miłości w piosence Så skimrande var aldrig havet.

A teraz jeden z bazowych składników – opatrzność boska. Co poczęlibyśmy bez Anioła Stróża? Przepis przewiduje po jednym na każdego członka chóru, bez oszukiwania, dla Wojtka też. Anioły są wieczne, zwracamy się więc do nich w utworach z różnych epok. Pierwszy utwór z 16 wieku: Psalm 49. Jan Kochanowski poprosił Mikołaja Gomółkę o skomponowanie muzyki do jego tłumaczenia psałterza Dawidowego. Gomółka oddał gotowe dzieło w kilka miesięcy. Drugi utwór to współczesne Agnus Dei skomponowane przez mojego równolatka Boba Chilcotta.

Składnik, którego nie może zabraknąć to melancholia, wystarczą 2 łyżki, ale bez tego składnika nie udałoby się przekazać pocieszenia które niesie nam muzyka. Zilustrujemy to rzewną pieśnią ludową Jarzebinowa pieśń, a po niej Wojtek wyczaruje melancholię w Preludium Fryderyka Chopina.

A teraz niezbędny składnik – przyjaźń: weź tyle ile ważysz, a w razie potrzeby przypraw łzami. Przekonamy was z wydajną pomocą Marty, że nic tak się nie liczy jak wspólnota przyjaciół, nie tylko nasza w chórze ale również wspólnota z wami naszą wierną publicznością. You’ve got a friend to pieśń o przyjaźni, którą chyba wszyscy znają. Stworzyła ją Carol King, ale twierdziła że została jej podyktowana prosto z niebios.

Przepis nakazuje dokładnie wymieszać przyjaźń z humorem i śmiechem. A tego mamy dużo w naszym klubie niezależnych kobiet “Biuro Spraw Beznadziejnych”. Nie jesteśmy feministkami, kochamy was panowie, jednak bywa, że poświęcamy trochę czasu na rozpatrywanie waszych wad. Usłyszycie o nich w naszej wersji utworu Besame mucho – Beze mnieś macho. Besame mucho zaczerpnęło inspirację z koncertu fortepianowego 54 R. Schumanna, niektórzy używają tu określenia plagiat.

Nawiązując do żeńskiego aspektu chóru. Wg psychologów kobietom jest łatwiej niż panom nawiązywać relacje, a istotnym spoiwem relacji, którego trochę brakuje panom, są plotki. Nam nie brakuje. Przedstawimy wzorcowy przykład plotek Ptasie plotki. Do wiersza dla dzieci Juliana Tuwima nowoczesną muzykę skomponował Henryk Mikołaj Górecki. Utwór świetnie oddaje jazgot plotek, ale trudno się to śpiewa.

Nasz jedyny wspaniały mężczyzna przedstawi teraz składnik esencjonalny, nie tylko dla chóru ale każdego człowieka: wiara w przyszłość, wizje i marzenia. To Wojtek skomponował ten inspirujący utwór, jest on częścią musicalu Alicja w krainie czarów, text Andrzej Strzelecki.

W pieśni Wojtka znajduje się składnik którego nie da się odmierzyć ani łyżką, ani na kilogramy, mianowicie pasja do muzyki i śpiewu. Wyobraźcie sobie że taką gorącą pasję odnajdujemy w zimnym fińskim kraju w piosence The country of music Ilkka Kuusisto, 91 letniego kompozytora i dyregenta chórów. Jak wykazują światowe statystyki, dyrygent to najzdrowszy zawód – dyrygenci żyją najdłużej. Wojtku przygotuj się na następne 25 lat.

Tyle razem drog przebytych, tyle scieżek przedeptanych, mamy co wspominać, i chętnie to robimy w wolnych chwilach, chętnie z drinkiem, takich chwil potrzebuje każdy chór, i może nie tylko chór. Piosenka Memories grupy Maroon 5 wspaniale to odzwierciedla, wznosimy więc “Toast to the ones here today”

Składnik niedoceniany: szczerość, do której trzeba czasami wmieszać kilka łyżek złości. Bez tego nie ma energi, bo ta bierze się ze szczerości i prawdy. Prowadź nas więc Boże z pomocą Wojtka do jak najszczerszego wyrażania uczuć w naszym śpiewie. Posłuchamy teraz gospelu Lead me guide me napisanego przez Doris Akers, znamienita kompozytorkę z 500 utworami na swym koncie, nazywaną Miss Gospel Music

Składnik którego nie można przedawkować to radość. Dzięki niej słyszy się jak las śpiewa. Tak jest w utworze Morgonen (Poranek) skomponowanym przez Oskara Lindberga do poematu Johana Runeberga, pisarza z mniejszości szwedzkiej w Finlandii, który stworzył też fiński hymn.

Na koniec, składnik może najważniejszy – wdzięczność. Bardzo potrzebny to składnik we współczesnym roszczeniowym społeczeństwie. Jeśli przyjmuje się życie z wdzięcznością, cieszy każdy nowy dzień i chcemy dawać, nie brać. I tacy są właśnie moi przyjaciele w chórze, za co jestem im głęboko wdzięczna.
Jesteśmy tez wdzięczni naszej wiernej publiczności oraz tym, którzy wspomagają naszą działalność: konsulat polski w Sztokholmie, Nylöse kyrkan który udostępnia nam lokal na próby (dziś jest z nami kantor Tobias Olsson). Wdzięczność za możliwość przeżywania i wykonywania muzyki wyraża najpiękniej Franz Schubert w utworze Till musiken

To już w najbliższy czwartek 3 października 2024 o godz. 18:30 w Röhsska Museet, Vasagatan 39. Szybko kupować bilety po 100 kr, bo braknie: swish 1234746103. Let the music grab you!

Bardzo docenia się to co nie przychodzi łatwo. Tak jest teraz z próbami i występami chóru. Zanim szwedzki sanepid zablokował wszelkie zgromadzenia udało się nam jeszcze wystąpić na mszy w Nylosekyrka i nagrać kilka utworów. Nagrania dokonał nieoceniony Czarek Dubicki. Oto zdjęcie z nagrania.

Śpiewałyśmy na zamku Sułkowskich, w katedrze, kościołach, a nawet karczmach. Było wspaniale, jak zwykle.

Zastanawiam się skąd bierze się fenomen tej fantastycznej społeczności naszego chóru. Czułam tę niezwykłość dziewczyn już wtedy kiedy zainicjowałam Biuro Spraw Beznadziejnych dla kobiet niezależnych, ale nie takich które chcą być jak mężczyźni. Ta niezależność polega również na umiejętności nie ulegania indoktrynacji. Zalewa nas dziwny feminizm, a my mimo wszystko chcemy być kobiecymi kobietami. Różnica płci dla nas to radość życia! Nie potrzebne nam metoo: niechby jakiś cham spróbował którąś z nas molestować!

Jesteśmy życzliwe ale nie pozwolimy po sobie deptać. Mamy wyraźny kompas moralny, który daje pewność siebie. Ta pewność daje nam luz i brak potrzeby zaznaczania własnego prestiżu. Te cechy spajają nas w rodzinę, choć każda z nas jest indywidualnością. Mam nadzieję, że tak pozostanie i nikomu nie uda się tego zniszczyć.

Szanowny jubilat Wojtek obchodził swoje urodziny bardzo godnie. Szczerze ucieszył się z afiszu oraz koła ratunkowego.
A my chórzystki jak zwykle poszalałyśmy. Uczta obfita, szczególnie jaja Artura miały wzięcie, a mój kruszon też. Do tego stopnia, że Hania musiałą skitrać trochę tego mojego siuwaksu, bo inaczej nic by się nie zachowało

W najbliższą sobotę 2 czerwca nasz chór bierze udział w festiwalu w Nääs
Dyskutujemy białe stroje.

to też z papieru, toaletowego

18 stycznia

Pociągiem z lotniska na dworzec główny. Marcin zauroczył konduktorkę więc jedziemy na gapę. Na dworcu dziewczyny zauroczyły strażników którzy wyprowadzili nas z zaułka na mostek wiodący do hotelu Rummis. Tam pani Stanisława wita nas sękaczem i herbatką z avec, czyli trzema dziewiątkami o mocy 40 stopni. Nasz pokoj jest jak w akademiku studenckim, toteż utrzymujemy tam zawsze przyjemny bałagan.

19 stycznia

Rankiem wyruszamy autobusem zaśnieżoną drogą do Czarnego Boru. Tam piękny stary drewniany budynek z czanych bali szkołu polskiej z okresu międzywojennego (międzywojenny to z mojej perspektywy – dla tamtejszych Polaków przedwojenny, bo im ta wojna nie skończyła się Polską tylko CPPP). W tej szkole im. Urszuli Ledóchowskiej, czas jakby się zatrzymał. Pan dyrektor 24 sztuki kobiet bucha w mankiet, grzeczne dzieci witają nas śmiałym i donośnym Dzień Dobry – aż łza się w oku kręci. Ujmująca jest ich serdeczność. Dzięki temu śpiewa się nam fantastycznie. Wojtek zaskakuje nas własną kompozycją do świetnego wiersza.

Po królewskim przyjęciu w szkole wracamy na królewskie przyjęcie z okazji urodzin Majki i wigilii moich urodzin. Huczna zabawa, dominują kobiety, więc rzucam hasło żeby nieliczni panowie zrobili nam pokaz typu chippendale. Tworzy to zgrzyt, powstaje osobna sala balowa z kółkiem różańcowym, które uważa, że pokazanie kilku centymetrów kalesonów grozi zawałem. Tańczymy do klezmerskiej muzyki spożywając kilkanaście butelek!!! Nad ranem do naszego pokoju w akademiku wracają Dominika i Marta, ta druga głośno. Na moje SHUT UP! Marta deklaruje że się ze mną rozwiedzie.

20 stycznia

W moje urodziny nie udało mi się dotrzeć na śniadanie, ale Sto lat odśpiewano mi i tak, już na zewnątrz hotelu przed wyjściem na wycieczkę po Wilnie. Pani przewodniczka ma bogatą wiedzę historyczną, którą chce się z nami wpełni podzielić. Dowiedziałam się np, że Jadwiga Andegaweńska zanim się zdecydowała na Jagiełłę, kazała posłowi dokładnie sprawdzić wyposażenie przyszłego męża nago. Jednak gdziś po ok 50% nasycania się wiedzą ok. 50% chórzystek z przemoczonymi butami ucieka na herbatkę. Reszta dociera do nas na wspólne zeppeliny i grzaniec. Wracamy przez bazar gdzie hitem okazują się wkładki do butów z karakułów i ciepłe skarpetki – w Wilnie prawdziwa zima. Ale jajo!

Wieczorem opera Belliniego Monteki i Capuletti. Imponujący budynek opery z 1972 roku! Za komuny też można było dobrze budować. Obszerny, akustyka świetna, wyłożony tropikalnym drewnem, dbałość o szczegóły, np wspaniałe żyrandole w stylu lat 70 dodają blichtru foyer. Artyści zachwycają, nie tylko głosem o światowej jakości, ale też są zgrabni, ani jednej szafy – Julia to nie tłusty sopran tylko wiotka dziewczyna – potrafi śpiewać balansując na krawędzi umywalki (nie wiem czemu jej tak kazano). Chór męski fenomenalny – nasuwa trochę skojarzenia chórów u Verdiego.

21 stycznia

Koncert w kościele pod Wilnem. Wierni ofutrzeni nie bez powodu – kościołów się nie ogrzewa. Para bucha z ust, przytupujemy, grzejemy się trochę przy miniaturowym słoneczku organistki. Nasze śpiewanie wierni przyjmują wręcz entuzjastycznie co trochę rozgrzewa, chętnie jednak udajemy się na herbatkę na plebanii. Przy wyjściu zapytałam kilku parafian czy im nie zimno w kościele, na co zareagowali zdziwionym pytaniem: “To u was grzeją? Nas tylko ksiądz zagrzewa ciepłymi słowami”. Kiedy poznajemy księdza bliżej na herbatce rozumiemy że potrafi rozgrzać atmosferę – jest błyskotliwy, dowcipny i przemiły. Żegna nas błogosławieństwem i słowami żeby nie trzeba się było uciekać do opieki boskiej w czasie lotu.

Rzeczywiście nie trzeba było, lot spokojny, no i koniec. Rozjeżdżamy się. Marta z Robertem odwożą Wojtka i duet Marcin Dominik, wspominając poprzednią podróż w ciepłe kraje, czyli Hawaje, czyli wyspy, na oceanie. Ja od razu przygotowuję się do następnego lotu – do Houston, a stamtąd może pociągiem do Cancun.

Koniec i bomba a kto nie był ten trąba!

Krakowski temat dominował w koncercie w katedrze w tym roku. Był hejnał, lajkonik, krakowiacy i szopki.

Na najbliższym koncercie w katedrze będą też prawdziwe aniołki!

Oto plany

Już 29 września czwartek zbieramy się w hotelu Atos Portos Aramis, ul. Mangalia 1

30 września piątek kościół NMP Matki Miłosierdzia, ul. św. Bonifacego 9,
– 15:00 warsztaty w górnym i dolnym kościele
– 17:00 próba genaralna połączonych chórów
– 18:00 krótka msza, chóry śpiewają w trakcie liturgii,
– po mszy koncert: chór z Kanady i zespół Camerata: “Dotyk Miłości”
– po koncercie połączone chóry wykonają wybrane pieśni koncertu wspólnego

1 października sobota
– 8:00 wyjazd: pomniki przed Sejmem RP, Cmentarz Powązkowski, Grób Nieznanego Żołnierza zmiana warty, przed lub po obiedzie przejazd na Cmentarz Powstańców Warszawy 1944 na Woli
– 14:00 po obiedzie wyjazd do Nowego Dworu Mazowieckiego
– 18:00 w Sali Koncertowej koncert połączonych chórów (bez kanadyjczyków)

2 października niedziela wyjazd do Podkowy Leśnej
– 11:00 koncert naszego chóru w kościele
– 18:00 galowy koncert w Mazurkas plus kolacja też galowa

3 Października – poniedziałek
– 12:30 wyjazd do Szymanowa
– 16:00 koncert

Córa Danusi Oleńka jest od 4 czerwca mężatką. Bardzo się wzruszyła w czasie ceremonii kiedy chór mamusi śpiewał “wszystkie troski poszły precz przy twoim pierwszym pocałunku”. Pieśń chóralna bardzo podnosi uroczysty nastrój. Szampan też.

Wredny (pracowity), i wcale nie różny (brzydki) chór wystąpił w krześle (stolicy) Macedonii. W Teatrze Narodowym poczęstowano nas szwedzką masą. Tak w skrócie można przedstawić turne chóru używając macedońsko-polskich false friends.

Chór wystąpił w śniadaniowym programie telewizji macedońskiej.

Potem koncert w katolickim kościele, na którym wśród publiczności było aż trzech ambasadorów.
Potem wielka gala w wieczór św Łucji w Teatrze Narodowym. Najpiękniejsze obchody Łucji jakie do tej pory widziałam.
Chór odśpiewał w foyer dwa utwory metajęzykowe, czyli wokalizy.
Po czym zajadał się szwedzką masą – tak nazywa się po macedońsku szwedzki stół.

Ambasador szwedzki Mats Stefansson mówił płynnie po polsku, bez akcentu. Okazało się, że jest polonistą, oraz bardzo sympatycznym facetem.Pozował chętnie do zdjęć niczym miś na Krupówkach.
Potem wyjazd do KFOR w Kosowie: autobus prowadzony przez dwóch przystojniaków z armi szwajcarskiej, eskortowany przez dwa gaziki z 4 przystojniakami z armii polskiej. Gorące przyjecie naszego koncertu zrekompensowało lodowatą temperaturę baraku.

Pożegnaniom z żołnierzami nie było końca, szczególnie z rzecznikiem prasowym Darkiem – wyjątkowo uzdolniony mężczyzna, nie dość że inteligentny to jeszcze czuły. Zdjęcie zamazane, żeby nie mogło służyć w sprawie rozwodowej.

Najwyźszy rangą był pan podpułkownik, też niczego sobie.

Na zakończenie koncert na przyjęciu Bożonarodzeniowym zorganizowanym przez ambasadę polską.

Oprócz tego były tańce, swawole, m.in. w jadłodajni. Wszystkie chciały tańczyć na rurze.
Nasz gospodarz o wszystkim donosił do ambasady, więc w końcu trzeba się było maskować.

Danusia znajdowała rury na wyłączność …
… lecz zaraz ruszał kabaret.
Bo w Skopje gdzie się nie ruszy to rura, pomnik, lub góra. Marta leczyła swój lęk wysokości w gondoli na górę Vodno przy chichocie życzliwych koleżanek.
Była też wspaniała wycieczka do grot w kanionie Matka, gdzie przeprawiałyśmy się łodzią. Wszystko to dzięki wspaniałemu gospodarzowi Jordanowi (lub Dżordano).