Biuro Spraw Beznadziejnych

Wszystko tu funkcjonuje bez zarzutu. Ludzie szczerze uprzejmi, nie jak górale do ceprów. Nie ma komarów, brudu przyklejającego się do rąk. Mniej tu islamu niż w Goteborgu. Przyjemna wycieczka z ekipą z Polski.

W samolocie do Agadiru nawiązuje rozmowę z sąsiadem. -Trochę zimno w tym samolocie. – No nie ma się co dziwić – przecież -52 stopnie na zewnątrz. Mówimy tym samym językiem, ale chyba nie pogadam.

W Agadirze boski masaż, basen. O świcie ruszamy na północ przez przełęcz w górach Atlas. Tu jest najwyższy szczyt całej zachodniej Afryki  – 4167m. Zimno jak cholera, wiatr, mgła. Wszyscy rzucają się do walizek po puchowe kurtki.

Marakesz mówi po polsku: “radio maryja – big masakra”, “madame chodź tu, za darmo”, “Lewandowski”. Tak dużo tu turystów z Polski, że właściciel zielarni przedstawia nam swoje produkty płynnie i dowcipnie po polsku, tyle że nie deklinuje: “z kurkuma bez czarny pieprz”. Ma specjały na wszystko: na herpes, hemoroidy,  grzybicę, a każdy środek jest też świetny na pamięć.  Nikt nie oparł się urokowi tego zielarza, wszyscy wychodzą z siatami, ja też. Kupiłam np skrystalizowany wyciąg z eukaliptusa do inhalacji. Przyda sie w saunie.

Odwiedzamy szkołę koraniczną Ben Youssef’a. Trudno sobie wyobrazić lepsze miejsce do medytacji, ale my tylko kamerujemy.

Krystyna nas pilotuje. Opowiada kwiecistym językiem o tym wspaniałym kraju. “Marakesz to bijące jądro i  soczewka Maroka”. Aby jak najdłużej mówić stosuje synonim po synonimie. O rzemieślniku w souku “i on będzie szył, przyszywał, naszywał te pasy, taśmy, naszywki”.  Wylicza wszystkie alternatywy: “kefti przyrządza się na otwartym ogniu, na gazie, na płycie elektrycznej”. 

Nie było sejfu w hotelu więc sprytnie schowałam kosztowności w lodówce. Okazało się rano, że komórka przetrwała ten zimny chów, choć ociekała wodą po wyjęciu. 

Z Marakeszu do Casablanki. Okazuje się, że oprócz nazwy nie ma nic wspólnego z filmem. Kręcony był w Los Angeles, w czasie wojny. Ani Bogarta ani Bergman tu nie było. Za to jest jeden z największych meczetów na świecie.  Hassan II zbudował w 1986 roku typowy “skrytbygge” czyli budowlę szpanerską. W głównej nawie meczetu ćwiczę jogę. Na zdjęciu przed rzeźbionymi bramami z tytanu – a mnie biedulę stać było tylko na 4 klamerki tytanowe do ramionach.

Z tego 5 milionowego molocha jedziemy przez małe miasteczka Larache i Asilah, do Tangeru. Tanger jest wspaniały, ma taki “vibe”, że tu mogłabym zamieszkać. Rozciąga się szeroko na zboczach. Niepozorne drzwi prowadzą nas do skromnej kafejki na tarasie wysoko nad miastem z fenomenalną panoramą.

Jedziemy dalej do błękitnego miasta Chefchaouen. Od lipca tego roku legalna jest produkcja marihuany, ale nie na jointy, choć są tu wszechobecne zapachem. Obok nas w kawiarence siedzi towarzystwo i kopci marychę. Oferują mi haszysz ale kończy się na tym, że dostaję macha od faceta z dredami.

Jedziemy do tzw stolicy duchowej – Fezu. Tu produkuje się ceramikę oraz garbuje skóry. Ale śmierdzi! Mnie się tu nie bardzo podoba. Kultura tutejsza to przeciwny biegun do japońskiej. I takie też jest rękodzieło tutejsze – przeciwieństwo perfekcjonizmu japońskiego, ale z daleka ładne.

Wracamy przez Marakesz. Tu na placu kręcą się tzw figuranci terenowi. To nomenklatura używana w liście wypłat dla lajkoników w Krakowie. Tutejszy lajkonik to albo barwny nosiwoda, bębniarz kręcący kutasem na fezie, zaklinacz kobry, itp.

Kończymy w Agadirze na all inclusive w kompleksie Riu Tikida Dunas. Jest super. Gramy w taboo. Janusz pierwsze miejsce: instrument na którym gra piękna … w piosence Skaldów? Skrzypce. Lidka drugie miejsce: olbrzymi stwór przebywa w mokrym ale nie w morzu? Tadeusz wymienił słonie, żyrafy, nawet dinozaury, ale tu chodziło o wieloryba. Przebywa w oceanie, nie w morzu.

W Agadirze jest świetny souk, bardzo wygodny w porównaniu do innych. Szerokie alejki, nie tak że trzeba się przeciskać z osłami tak jak w Marakeszu i Fezie. Jest absolutnie wszystko, oprócz chwostów, to poniżej to souk w Marakeszu.

Chyba tu jeszcze kiedyś wrócę. Choćby po to żeby z Monią karmić koty.

i zlatują się czasem do kościoła w Utby i śpiewają pięknie, nawet jak ich mało jak tu na majówce

15 września chór wystąpił w dobrym towarzystwie na festiwalu “Pod mostem” zorganizowanym przez Svenska kyrkan. Była poezja, rock taki że nie dało się nie tańczyć, oraz tańce serbskie. Publiczność zróżnicowana jak widać na zdjęciu.

Ale się działo! Było ciasno na tej scenie, szczególnie jak Wojtek stawał przed nami do dyrygowania – balansował na krawędzi sceny. Ale to nie koniec dramaturgii. Przy zapowiadaniu ostatniego utworu usłyszałam głuchy dźwięk i gromadne OCH. Było duszno, co spowodowało, że Ewa się osunęła. Na szczęście był lekarz na widowni (Zosia) i Ewa wróciła do nas szybko powitana owacją na stojąco. I wszystko się dobrze skończyło. Poniżej najtrudniejszy utwór oraz scenariusz naszego koncertu.

25 lat czyli 13 140 000 minut razem, a przy każdym spotkaniu ten sam wrzaskliwy chaos. Jak udało się nam dotrzeć aż do srebrnego jubileuszu? Mamy tajny przepis na udany chór. Przedstawimy dziś składniki tego przepisu po kolei, ilustrując piosenkami.
Zaczynamy od najcięższego składnika – weź ok. 70 kg maestro. Z nim można wdepnąć w najgłębszą wodę, nawet z otwartą buzią. Czynimy to w negrospiritual z 1901 Wade in the water

Następnie weź 3 czubate łyżki miłości i dobrze wymieszaj w proporcji 1 do 1 z zachwytem. To gwarantuje uczucie float kiedy śpiewasz o miłości, zarówno w 16 wiecznych arcydziełach Tomasza Morleya skomponowanych do sonetów Szekspira jak i współczesnych pieśniach Everta Taube. Usłyszycie teraz o Filomeli co straciła kochanka (Though Philomela lost her love), o kochankach na sianku (It was a lover and his lass), i fantastyczne wyznanie miłości w piosence Så skimrande var aldrig havet.

A teraz jeden z bazowych składników – opatrzność boska. Co poczęlibyśmy bez Anioła Stróża? Przepis przewiduje po jednym na każdego członka chóru, bez oszukiwania, dla Wojtka też. Anioły są wieczne, zwracamy się więc do nich w utworach z różnych epok. Pierwszy utwór z 16 wieku: Psalm 49. Jan Kochanowski poprosił Mikołaja Gomółkę o skomponowanie muzyki do jego tłumaczenia psałterza Dawidowego. Gomółka oddał gotowe dzieło w kilka miesięcy. Drugi utwór to współczesne Agnus Dei skomponowane przez mojego równolatka Boba Chilcotta.

Składnik, którego nie może zabraknąć to melancholia, wystarczą 2 łyżki, ale bez tego składnika nie udałoby się przekazać pocieszenia które niesie nam muzyka. Zilustrujemy to rzewną pieśnią ludową Jarzebinowa pieśń, a po niej Wojtek wyczaruje melancholię w Preludium Fryderyka Chopina.

A teraz niezbędny składnik – przyjaźń: weź tyle ile ważysz, a w razie potrzeby przypraw łzami. Przekonamy was z wydajną pomocą Marty, że nic tak się nie liczy jak wspólnota przyjaciół, nie tylko nasza w chórze ale również wspólnota z wami naszą wierną publicznością. You’ve got a friend to pieśń o przyjaźni, którą chyba wszyscy znają. Stworzyła ją Carol King, ale twierdziła że została jej podyktowana prosto z niebios.

Przepis nakazuje dokładnie wymieszać przyjaźń z humorem i śmiechem. A tego mamy dużo w naszym klubie niezależnych kobiet “Biuro Spraw Beznadziejnych”. Nie jesteśmy feministkami, kochamy was panowie, jednak bywa, że poświęcamy trochę czasu na rozpatrywanie waszych wad. Usłyszycie o nich w naszej wersji utworu Besame mucho – Beze mnieś macho. Besame mucho zaczerpnęło inspirację z koncertu fortepianowego 54 R. Schumanna, niektórzy używają tu określenia plagiat.

Nawiązując do żeńskiego aspektu chóru. Wg psychologów kobietom jest łatwiej niż panom nawiązywać relacje, a istotnym spoiwem relacji, którego trochę brakuje panom, są plotki. Nam nie brakuje. Przedstawimy wzorcowy przykład plotek Ptasie plotki. Do wiersza dla dzieci Juliana Tuwima nowoczesną muzykę skomponował Henryk Mikołaj Górecki. Utwór świetnie oddaje jazgot plotek, ale trudno się to śpiewa.

Nasz jedyny wspaniały mężczyzna przedstawi teraz składnik esencjonalny, nie tylko dla chóru ale każdego człowieka: wiara w przyszłość, wizje i marzenia. To Wojtek skomponował ten inspirujący utwór, jest on częścią musicalu Alicja w krainie czarów, text Andrzej Strzelecki.

W pieśni Wojtka znajduje się składnik którego nie da się odmierzyć ani łyżką, ani na kilogramy, mianowicie pasja do muzyki i śpiewu. Wyobraźcie sobie że taką gorącą pasję odnajdujemy w zimnym fińskim kraju w piosence The country of music Ilkka Kuusisto, 91 letniego kompozytora i dyregenta chórów. Jak wykazują światowe statystyki, dyrygent to najzdrowszy zawód – dyrygenci żyją najdłużej. Wojtku przygotuj się na następne 25 lat.

Tyle razem drog przebytych, tyle scieżek przedeptanych, mamy co wspominać, i chętnie to robimy w wolnych chwilach, chętnie z drinkiem, takich chwil potrzebuje każdy chór, i może nie tylko chór. Piosenka Memories grupy Maroon 5 wspaniale to odzwierciedla, wznosimy więc “Toast to the ones here today”

Składnik niedoceniany: szczerość, do której trzeba czasami wmieszać kilka łyżek złości. Bez tego nie ma energi, bo ta bierze się ze szczerości i prawdy. Prowadź nas więc Boże z pomocą Wojtka do jak najszczerszego wyrażania uczuć w naszym śpiewie. Posłuchamy teraz gospelu Lead me guide me napisanego przez Doris Akers, znamienita kompozytorkę z 500 utworami na swym koncie, nazywaną Miss Gospel Music

Składnik którego nie można przedawkować to radość. Dzięki niej słyszy się jak las śpiewa. Tak jest w utworze Morgonen (Poranek) skomponowanym przez Oskara Lindberga do poematu Johana Runeberga, pisarza z mniejszości szwedzkiej w Finlandii, który stworzył też fiński hymn.

Na koniec, składnik może najważniejszy – wdzięczność. Bardzo potrzebny to składnik we współczesnym roszczeniowym społeczeństwie. Jeśli przyjmuje się życie z wdzięcznością, cieszy każdy nowy dzień i chcemy dawać, nie brać. I tacy są właśnie moi przyjaciele w chórze, za co jestem im głęboko wdzięczna.
Jesteśmy tez wdzięczni naszej wiernej publiczności oraz tym, którzy wspomagają naszą działalność: konsulat polski w Sztokholmie, Nylöse kyrkan który udostępnia nam lokal na próby (dziś jest z nami kantor Tobias Olsson). Wdzięczność za możliwość przeżywania i wykonywania muzyki wyraża najpiękniej Franz Schubert w utworze Till musiken

I shall not disclose the author yet. The author describes how leftist mentality has come to dominate in the western world. These are: collectivists, “politically correct” types, feminists, gay and disability activists, animal rights activists and the like. The two common psychological traits in these groups of people are the feeling of inferiority and hypersocialization.  The latter is particularly characteristic of the intellectual elite. The present name for this mentality  is woke, so this is the term I shall use instead.

Low self-esteem Words which are now forbidden had no derogatory connotations before: “negro”,  “handicapped”, and many more. Negative connotations have been attached  by the activists themselves, which discloses their own feelings that these groups are somehow inferior. It was not black ghetto-dwellers or disabled person that stigmatised the language, only the privileged intellectuals. Political correctness was created at the universities by people who did not feel themselves apt to compete, so they invented a venue for themselves as protectors of the weak. 

They hate strong and successful, they hate white males, they hate rationality, etc. They say they hate the West because it is imperialistic, sexist, but these same faults appearing in primitive cultures are excused, e.g. feminists do not care about women in islam. They are driven by craving for power. Helping black people is not the real goal. Instead, race problems serve as an excuse to express their own hostility and frustrated need for power. 

Have you noticed that some words are almost absent in main stream media: “self-confidence”, “self-reliance”, “initiative”, “enterprise”, “optimism”, etc., The dominant narrative is anti-individualistic, pro-collectivist. Society is to blame and to solve every  problem.   

Genetic explanations of human abilities or behaviour are rejected because such explanations tend to make some persons appear superior or inferior to others. The concepts of mental illness, or IQ tests are rejected. Society gets the credit or blame for an individual’s ability or lack of it. The feelings of inferiority run so deep that one cannot tolerate any classification of some things as successful or superior and other things as failed or inferior. One can feel strong only as a member of a large organisation or a mass movement. 

Hypersocial Socialisation of children is training them to think and act as society demands. It would seem that wokes are rebels, but actually these are socially overtrained children who experience that their inner drives sometimes collide with what is demanded of society, which causes feelings of guilt. Wokes are always on high moral grounds and signalling virtue, because deep down inside they are just as any human being: sometimes feeling hatred, envy, drive for power, etc. 

If they rebel, e.g. use violence, they justify their rebellion in terms of mainstream values: they engage in violence to fight against racism. The problems of the woke are indicative of the problems of our society as a whole. Low self- esteem, depressive tendencies and defeatism are not restricted to the left. Though they are especially noticeable in the left, they are widespread in our society. And today’s society tries to socialise us to a greater extent than any previous society. We are even told by experts how to eat, how to exercise, how to make love, how to raise our kids and so forth. 

We can preach equality as much as we want but our psychological reality is social hierarchy. The difference is whether one tries to develop oneself to climb up the hierarchy, or pushes others down the ladder. The latter is the woke style.

Musk and Trump had a normal conversation. I have never seen either Kamala or Joe have  an earnest conversation like this. 

Trump is not a stiff politician, he can joke. He said that immigration saved his life: he turned his head to point to a screen with an immigration diagram so the bullet hit his ear not his head.

He is not treated as a human being by media, derided in a similar way as Jews were. I am appalled by the depth of indoctrination against Trump. He is a Hitler. He staged his assassination to get supporters. Democracy will end with him in power. We have hate speech laws but they are never applied to the hate narrative promoted by the main stream media.

Ok, Trump is not ideal, he is narcissistic, he loves to boast, he is like that, so what? Perhaps he would not overdo it so much if he got credit for his achievements from main stream media. Was he a Hitler during his presidency? Did democracy end then? No. He kept in check all the dictators. He used blackmail or threat, and they did not start any new wars. Trump ended wars which Obama (Nobel Peace Price laureate) started. The result of 4 years of Joe and Co is global nuclear warming. Iran got richer, because China buys its oil, which was not possible under Trump who had agreement with China on oil embargo from Iran. Trump warned Germany that it was getting dependent on energy from Russia, and Nordstream was not opened until Joe came to power. Russia is now weaponised, has close relations with North Korea and China. The world has become much more dangerous place under sleepy Joe than it was under Trump Hitler.

His political priorities accord with the wish of his voters. He wants to stop people coming to US. It is only 4% of the Earth population and people are coming from 100% of the Earth.  Venezuela is down 70% convicted criminals because they are deported to the open US border. Crime is on the rise, and at the same time if you try to stop a thief you’re a racist that should be arrested. Europe has been experiencing this for a long time. I wish I got similar people as Elon and Donald on team Sweden. They plan a “government efficiency commission” to cut down unnecessary government spending. Like the present Argentinian president.

I do not give a damn who Trump is – his political program is sound. But I am a stupid sheep.

Apparently IKEA does not believe that other than its Polish customers need to be educated. Hard core Polish catholics have not learnt  politically correct language yet,  so here it comes from IKEA – a lexicon of inclusive Polish. The ambition of IKEA  is to eradicate:

homophobia – discrimination based on psychosexual orientation 

transphobia – discrimination against transgender people 

classism – discrimination based on socio-economic status 

ableism – discrimination based on disability 

ageism – discrimination based on age 

romophobia – discrimination against people from the Roma community

First health issues. There are no psychically sick people (chory psychicznie) only “a person going through psychic crisis”. No autistic person (autystyk) only “a psychically different person”;. No deaf-mute persons only deaf, because a person is not mute if she-he can communicate with sign language. No midgets (karzeł) only short length person “osoba niskorosła”.  

Now sex issues. There are no two sexes, only different sexes “różne płcie”.No sex change operations, only sex correction or coordination “korekcja lub uzgodnienie płci”. No alternative is provided for pervert “dewiant”, the word should not be used at all because there are no perverts any more. Different orientation  “odmienna orientacja” is not proper because it suggests that heterosexualism is the norm – use psychosexual orientation instead “orientacja psychoseksualna”.

Ethnicity. Black person instead of negro “Murzyn”.  Inuit instead of Eskimo. Indigenous people instead of Indians. “Rom” instead of Gypsy “Cygan”, and never use the verb “cyganić”!

Global issues. No third world countries “kraje trzeciego świata” only global north or global south. Never shit countries.  Instead of migrant use “person with refugee experience  or a person on a way” “osoba z doświadczeniem uchodźczym lub osoba w drodze”. Never use illegal migrant – no human being is illegal.

Finally age issues. The elderly deserve respect is a forbidden phrase. It should not be negative, but directed at younger people is a microaggression, because respect is due to every person, regardless of age. Do not use fledgeling “żółtodziób” only  “beginner” “osoba początkująca”.

Nasz zlot szczot pod hasłem J…ć Biedę rozpoczął się od toastów.
Bogactwo jest bez znaczenia kiedy brakuje rzeczy nic nie ważących, takich jak miłość: nic nie waży a jest taka ważka. Toast za miłość: aby pozostała pod ochroną przed metodą naukową.
Wzniosłyśmy też toast za to aby faceci nie oferowali nam rzeczy niezbędnych do życia takich jak woda, tylko diamenty.
Toasty za obchodzące urodziny Wodniki: niech się starzeją, ale tego po sobie nie pokazują.

Program był napięty, ale sprostałyśmy. Najpierw posiliłyśmy się bowiem obficie. Szczególnie chlebem ze smalcem produkcji Renatki.

Nareszcie przeszłyśmy do części oficjalnej. Odśpiewany został hymn wraz z wstępem.

Wstęp: Jak fałsz w kocie, wierność w psie, tak piękno w koniu i kobiecie. Więc pijmy zdrowie konia!

Zwrotki indywidualne zostały wykonane, prawie wszystkie szczoty fałszowały, z wyjątkiem Lidki i Krysi B.

Nowe członkinie po odśpiewaniu swoich zwrotek zostały pasowane za pomocą szczoty. Oto zwrotki.

Ada – Beznadziejna Joginka
Narzędzia do tortur u mnie sobie wiszą,
lecz torturowani dziwne, nic nie krzyczą

Beata – Beznadziejna Nauczycielka
Muszę stawiać czoła młodzieży zaczepnej
Jak mnie nagabują – wszystko wiem najlepiej.

Grazyna L H – Beznadziejna Biurokratka
Gdzie dokąd i jakie potrzebne podanie
dobrze wiem i mogę machnąć na kolanie
Nie będzie mi żaden chłop mówić co robić
w razie czego mogę sińcem go ozdobić

Kasia – Beznadziejna Inżynier
Biorę was w ramiona chociaż nie są duże
mistrzynią empatii jestem w polskim chórze

Patrycja – Beznadziejna Samosia
Przez świat niezależnie tak sobie dryfuję
kto by chciał przeszkadzać tego olewuję.

Lidka – Beznadziejna Mecenas
W palestrze krakowskiej idzie za mną sława
że z małą “piranią” wygrać trudna sprawa.

Następny punkt programu to losowanie numeru do rewii i pobranie kart do głosowania. Po tym otwarte zostało forum na porady kobiece i kwestie filozoficzne. Babydoll Krysia K przygotowała aż 9 istotnych kwestii, ale nie zostały one podjęte gdzyż poziom decybeli rósł wprost proporcjonalnie do znikających napojów wyskokowych i trudno było rozróżnić poszczególne wkłady w dyskusję.

Zacytuję tylko kilka porad które pojawiły się na forum.
Myjmy się Ludwikiem – jest bezwzględny dla tłuszczu.
Nie pozwól nikomu zrujnować twojego dnia! To twój dzień – zrujnuj go sama.

Nareszcie przyszła pora aby w rewii przedstawiła się nasza beznadziejna sfora.
Były bogate stroje oraz stroje przedstawiające bogatych. W konkurencji pierwszej na pewno wyróżniła się Basia – Beznadziejna Bajkopisarka. Była w stroju damy z XIX wieku.

Pozostałe damy były odjazdowe: brylanty i złoto.

Jeśli chodzi o udawanie bogatych to wyróżnili się szczególnie: szejk Marta z tygrysem i prawie hurysą Lidką w burce

oraz Donald Trump. Niestety nagroda główna była tylko jedna i przypadła w tajnym głosowaniu Dominice czyli Donaldowi. Nagroda: torba ze skóry strusia. Na pocieszenie: strusia mózg jest wielkości jego oka.

Nastąpiło po tym ogólne szaleństwo w tańcu połączone z zacieraniem śladów imprezy. W tej dziedzinie jak zwykle przodowała Basia A, tym razem w szrankach z Adą.

Koniec października 2022. Wylądowaliśmy Dreamlinerem na lotnisku wojskowym o bardzo krótkim pasie startowym na Nosabe -to malutka wysepka przy Madagaskarze. Po ściskaniu się z lemurami lecimy awionetką 10-osobową na Madagaskar. Na odprawie security okazuje się, że wody nie można brać, ale wódę owszem – przepuszczona zostaje whiskey i żołądkowa. Nasza pilotka przekonała strażników, że jesteśmy wycieczką uzależnionych i musimy wypić w drodze.

Bujamy w oblokach ok. godziny i ladujemy na lotnisku miasta Mahajong, ok. wielkości Goteborga. Wyobrażenie co to miasto trzeba tu zmodyfikować. Jest to wiele chat krytych najpopularniejszym tu materiałem budowlanym, czyli blachą falistą. W centrum jest trochę murowanych budynków max 2-3 piętrowych. To siedziby władz i szkół. Miast w naszym rozumieniu właściwie nie ma. Podobnie jest niestety z szosami. W okolicy miast trafia się asfalt, ale z takimi dziurami ze jeździ się slalomem.  Poza tym drogi to przetarte szersze ścieżki w kolorze rdzawego pyłu. Gleba tutejsza to nieurodzajny lateryt o dużej zawartości żelaza. Zarastają go trawy i kopce termitów. Ziemia tak twarda, że uprawia się ją kilofem. Trawy są wypalane żeby rosły żyźniejsze, bo tym żywi się bydło tutejsze czyli zebu. Zebu jest na mięso, skórę, rogi. Mleka daje mało, ale jest jedynym tu pociągowym zwierzęciem oprócz człowieka, który ciągnie ryksze, konia ani osła tu nie ma. Na zebu można zawsze liczyć, nawet gdy samochód nawali. 

Bieda tu piszczy i kwiczy. Wszystko chude: ludzie, zebu, kury a nawet lemury. Szczególnie ten lemur więziony na sznurku przy „muzeum” Madagaskaru. Muzeum to pokój ok 30m2 z eksponatami typu stara lodówka przydenta, gablota z czapkami prezydenta. Szok dla każdego z nas. Monia od razu po przybyciu tam szepnęła mi: musze go uwolnić. I uwolnila: Elvis, nasz wspaniały kierowca jeepa, odciął po prostu sznurek. Wszyscy zrugali własciciela sznurka i zagrozili że napiszą w tej sprawie do prezydenta.

W powrotnej drodze piloci awionetki wertują mapy jakby nie umieli trafić, jednak im się udaje. 

Po powrocie nocleg w hotelu Mrówka. Standard 0 gwiazdki. Woda w klozecie huczy jak Niagara, deska sedesowa jedzie ze mna ślizgiem, zasłonka odpada razem z karniszem,  itd. Na szczęście tylko jedna noc w Mrówce, dalej już tylko luksusy w Adaman resort all inclusive. Tu jest bosko. Dzisiaj urodziny Moni, której nie da się nie lubić. Walczy dzielnie ze swoją nadwagą i dla każdego ma życzliwe słowo. Monia dostała na urodziny zeszyt w którym wpisaliśmy życzenia i Limeryki dla Moniki. Wzruszyła się do łez. 

Lepiej być nie mogło. Oprócz urody pań, Pan Bóg dał nam też w ten dzień wymarzoną pogodę. Stroje były ekstremalnie meksykańskie, podobnie muzyka, ale don Alejandro wstrzelił się w serca wszystkich pań choć nie wydał ani strzału.

Don Pedro też niekiepski, niektórzy nie zorientowali się kto się w niego wcielił.

Po zdjęciu w starej historycznej wannie dalej tańce hulanki swawola, hop, hop, hejże, hola.

Jeszcze w polu tyle śniegu

jeszcze strumyk lodem ścięty … i jezioro też

i żaden pierwiosnek nie pojawił się uśmiechnięty, wszystko tu pod lodem

To zdążyłam w ciągu trzech dni. Tate ma zawsze ciekawe wystawy, nowe i stare. Np polecam taką oprawę książek – biblioteka stanie się dziełem sztuki.

Głazy to dzieło Józefa Beuysa, artysty nieieckiego który głosił tezę demokratyzacji sztuki “Każdy artystą”. Mój Marek i jego głazy w Gejówce to niezaprzeczalnie sztuka. Podobnie jak telefon z homarem Salvadore Dali.

W Muzeum Narodowym największy ścisk wokół mumii, więc ominęłam szerokim łukiem. Tłok nas nie ominął. Po ciężkim dniu zwiedzania dotarliśmy metrem na stację Euston, skąd dalej mieliśmy pociąg do naszej gospodyni Joli w Leighton Buzzard. Wyjeżdżamy na powierzchnię w zbity tłum (coś jak w noc sylwestrową na Rynku Głównym w Krakowie, lub na pasterce w Bukowinie Tatrzańskiej). Udało nam się wyswobodzić trochę z tłumu, Jola zadzwoniła, że ktoś się rzucił, lub go rzucono z wiaduktu na tory i kolej stoi. Udaliśmy się na najpiękniejszy sąsiedni dworzec St Pancras i dostaliśmy się do domu. Pozostało jednak lekkie uczucie lęku przed metropolią gdzie nagle może się stłoczyć kilka tysięcy z jej 14 milionów mieszkańców.

W Narodowym polecam sztukę z Afryki. Takie ciekawostki jak kapelusz z … sieci pajęczych, duże “monety” waluty kongijskiej, etiopską koronację Heile Selassie.