Biuro Spraw Beznadziejnych

Trzyma w napięciu, a rozwiązanie kto jest duchem zaskakuje. Ciekawe są wizualizacje niewyobrażalnego. Zazdroszczę fizykom wizji świata, która dla innych jest niedostępna.

Bohaterzy przekraczają tunelem czasoprzestrzennym, czyli po angielsku wormhole. To taka droga na skuśkę między odległymi światami pojawiającą się dzięki zakrzywieniu czasoprzestrzeni. Na wiki ilustrują to kulą przez którą można się bezpośrednio przedostać ze skwerku przed Uniwersytetu w Tübingen na piaszczyste wybrzeże Bretanii.
Nasz główny bohater Cooper, grany przekonywująco przez Matthew McConaughey, nie dość, że dziarsko przedostał się przez taki tunel bez szwanku, to jeszcze wpadł w czarną dziurę i o dziwo wrócił z niej tryskający wigorem i młodością choć według ziemskiego czasu osiągnął niebanalny wiek 124 lat.

Wszystko to dzięki osobliwości, czyli singularity po angielsku. Osobliwość to taki punkt gdzie przyspieszenie grawitacyjne lub gęstość materii są nieskończone. To właśnie tak się zaczął nasz wszechświat w momencie Wielkiego Wybuchu. Osobliwości znajdują się w środku czarnych dziur.

Nie pojmuję jak Cooper wyrwał się z tej nieskończonej gęstości, bo tego nam nie pokazano. Ważne, że jest happy end. Z tą drobną skazą, że w czasie peregrynacji Coopera naszą ziemię trafił jednak szlag – zakurzyło ją na śmierć. Katastrofizm coraz bardziej dominuje w naszej kulturze – wystarczy porównać peregrynacje mitycznych bohaterów, np Odyseusza – wcale nie skończyły się śmiertelnie zakurzoną Itaką.

Byłam niedawno na Weselu Figara w naszej operze. A wczoraj byłam na transmisji z Metropolitan Opera. U nas są dobre głosy, scenografia, ale tam jest wszystko perfekcyjne. Orkiestra jakby grała jednym smyczkiem, ruchy i gesty na scenie są dokładnie zespolone z muzyką, nie dość że śpiew jest wspaniały to tak wciąga w intrygę ich gra aktorska, że właściwie słucha się przy okazji. Dla mnie nie mogło być lepiej. Tak też odebrałam kilka lat temu Cyrulika Sewilskiego. Oni są po prostu najlepsi.
Skład zupełnie międzynarodowy.
Figaro gra Ildar Abdrazakov – ćwierć Tatat i 3 ćwierci Baszkir, Susannę gra Niemka Marlis Petersen, Księcia Almavivę gra Szwed Petter Mattei, oraz dwie amerykanki Amanda Majeski (pewno z domu Polka) i Isabel Leonard śpiewająca tak świetnie Cherubina jak niegdyś Frederika von Stade.

Bilety od 50 do 500 dolarów. Petter Mattei nadal się trzyma przystojnie, i jak to powiedziała jedna z koleżanek – jemu to by się dała wymiziać.

cover z orkiestra z remizy strazackiej

cover gwizdany

cover perkusyjny

Super dokumentalny film po szwedzku ale z angielskim tekstem

o tym jak łatwo wydaje się nieswoje pieniądze.

Amilcare Puviani to badacz który wykazał tzw fiscal illusion.

Fiscal illusion suggests that when government revenues are not completely transparent or are not fully perceived by taxpayers, then the cost of government is seen to be less expensive than it actually is. Since some or all taxpayers benefit from government expenditures from these unobserved or hidden revenues, the public’s appetite for government expenditures increases, thus providing politicians incentive to expand the size of government.

Byłam wczoraj na próbie generalnej Wesela Figara. Super!
Gorzej z powrotem do domu. Klucze to zazwyczaj zbędny balast w eleganckiej torebce, więc jeśli mąż jest w domu to zakładam, że mi otworzy. Nic z tych rzeczy. Dzwoniłam na dzwonek i wszystkie telefony. Na szczęście mamy lokatorów i otwarte wejście kuchenne. Dzień zaczął mi się dzisiaj podobnie jak wieczór. Zdążyłam się pokłócić z elektrykiem, a przed chwilą straciłam wpis o operze. Powtarzam poniżej, trochę krótszy.

Mimo, że trwa ponad 3 godziny warto zobaczyć. Wystawiona jest z przerysowaniem należnym operze buffo. Nie chodzi więc o to żeby cokolwiek było realistyczne. Wszystkie głosy dobre, oprócz jednej dzierlatki, która dostała angaż chyba dlatego, że jej ojciec jest znanym muzykiem. Pani Hanna Brehmer tak fałszuje, że stulałam uszy – nie dociąga żadnych wyższych tonów. Jeden fenomenalnie czysty głos to Ida Falk Winland. Na zdjęciu z hrabią Almaviva.

Z kina beznadziejnego

Silne kobiety, słabi mężczyźni, silny film. Wart obejrzenia! A Meryl Streep jest fenomenalna.

Polecam tylko tym którym się podoba Kac Vegas. To jest to samo do kwadratu, tyle że w scenerii Wall Street. Żenująco płytki film jak na Martina Scorsese.

To nowy styl niezależnego kina amerykańskiego. Oglądnęłam razem z Markiem (musiał bo był w wannie) Frances Ha. Marek mnie co chwilę pytał gdzie akcja, czemu nic się nie dzieje, o czym oni gadają. Taki jest ten styl mumblecore – szare życie codzienne. Frances Ha dodatkowo szara, bo nakręcona czarno-biało. Może to być ciekawe na zasadzie podglądania jak naprawdę myślą młodzi ludzie wchodzący w dorosłe życie.

Bardziej podobał mi się film Now you see me, po polsku Iluzja. Ma bardzi ciekawą i zaskakującą fabułę. Wart obejrzenia. Reżyseria Louis Leterrier, grają

Jesse Eisenberg

Mark Ruffalo

Woody Harrelson

Isla Fisher

Dave Franco

Mélanie Laurent

Morgan Freeman

Michael Caine.

Po polsku Poradnik pozytywnego myślenia. Film nagrodzony wysoko i szeroko na świecie. Ciekawy. Zderzenie normy psychicznej z tzw nienormalnością – główny bohater jest bipolarny, stracił żonę. Dziewczyna, którą spotyka też nie jest okazem zdrowia psychicznego, właśnie zginął w wypadku jej mąż. Historia jest dosyć przewidywalna, z typowym happy endem, więc to nie ona czyni ten film ciekawym, tylko raczej szczegóły dnia codziennego, heroiczna walka człowieka wrażliwego aby przetrwać do następnego dnia.

Aktorzy świetni, Jennifer Lawrence nagrodzona Oscarem, Bradley Cooper też świetny. Reżyseria David O. Russel.

Bitwa Warszawska to gniot!!! Najbardziej irytujący jest Olbrychski w roli Piłsudskiego, który wtedy był w sile wieku, 53 lata, a Olbrychski ma 68 lat!!! Mógłby grać jego ojca. Ktoś obsadził tego kiepskiego aktora po znajomości. Wogóle gdyby nie efekty specjalne to jest to romansidło nie warte nawet sekundy naszego życia. Jestem wściekła.

brzuchaty dziadek gra Piłsudskiego w kwiecie wieku

Trzyma w napięciu, naprawdę czuję się strach amerykańskich pracowników ambasady na których rewolucyjny Iran wydał karę śmierci. Ben Afleck gra główną role, reżyserował film, film zdobył Oscara jako najlepszy film roku 2012, a Afleck nie był nawet nominowany do nagrody za reżyserie ani za główną rolę. Argo jest filmem opartym o prawdziwe zdarzenia po rewolucji irańskiej, kiedy szach uciekł do Stanów a Irańczycy chcieli by im go wydać. W filmie wspomina się o tym jak cenny był szach – kiedy jego samolot uciekał z Iranu był tak ciężki od złota, że ledwo oderwał się od pasu startowego.

Ja obejrzałam Life of Pi czyli Życie Pi – chińsko-amerykański film z 2012 roku w reżyserii Anga Lee. Zaczyna się tak uduchowiony, że spodziewałam się iż najtęższych ateistów przekona. Niekoniecznie. Jest to wspaniała i piękna opowieść, ale o niczym nie przekonuje.

Danusia obejrzała Annę Kareninę, brytyjski melodramat w reżyserii Joe Wrighta, adaptacja powieści Lwa Tołstoja. Ona tez niewiele przeżyła oprócz zachwytu nad wnętrzami i strojami.

Film dokumentalny o totalnym braku porozumienia między pokoleniem, które wyrosło z Internetem i tym starszym dla których to był nowy wynalazek. Prokurator szwedzki Roswall myli podstawowe pojęcia, takie jak miary pamięci komputerowej (megabytes) i miary szybkości przesyłania danych (megabits). Dobrze, że istnieje Piratparti, która stara się wytłumaczyć jakim błogosławieństwem dla ludzkości jest file sharing. Dinozaury muszą niestety najpierw wymrzeć zanim coś się zmieni w prawodawstwie.

Gdyby koło wynaleziono teraz nie wolno byłoby go powielać.

Przygotować stosy husteczek do nosa, bo na końcu gwarantowany bek. Wszyscy ryczą, niektórzy szlochają kiedy św Jan Valejan odchodzi razem z innymi duchami do nieba, gdzie na barykadach stoją wszyscy walczący o wolność! Alleluja!

Hugh Jackman ma najsłabszy głos a największą rolę. Niestety czasem bardzo się męczył a ja z nim. Trochę lepiej brzmiał Russel Crow. Właściwie wydaje się, że zamiast grać Javerta to on mógłby się wcielić w pana Jana. Problem w tym, że Valejean słynął z krzepy: Russer Crow ma brzuszek, a Hugh Jackman ma pralke.

Helena Bonham Carter jest świetna, a przy niej rewelacyjnie sprawdził się Sacha Baron Cohen (Borat)

Gavroche zagrał jakiś fenomenalny chłopczyk Daniel Huttlestone: nie dość że aktorsko jest wspaniały to jeszcze śpiewa świtetnie.

Nie bardzo wiedziałam jak wygląda kompozytor tej wzruszającej muzyki, oto on, ma 68 lat Claude Michel Schönberg

Jeszcze jedno. Będziecie mieć nadzieję, że kiedyś wreszcie ktoś będzie umyty i czysty na tym filmie. Niestety nie.

Ale film! Wspaniały! Tarantino napisał sam ten scenariusz i nie bez powodu jest nominowany do Oscara za to dzieło. Wszystko w tym filmie współgra. Zdjęcia są boskie, zarówno ośnieżone szczyty, ale również estetyka buchającej krwi jest akceptowalna, bo stylizowana przez to że aż tak przesadzona. Zdjęcia nominowane do Oscara. Zestawienie różnej muzyki to też majstersztyk: typowa westernu Ennio Moricone, ale kiedy widać na twarzach bunt to pojawia się rap, ale również Wagnerowska Walkiria. Majstersztykiem scenariusza jest dobry niemiec, nie rasista. Gra go wiedeńczyk z pochodzenia Christopher Waltz. Też nominowany do Oscara.

One of the best if not the best!!! Wszystko tak jak trzeba. Bond używa koparki na wagonie pociągu jako broni w walce na dachu pędzącego pociągu, po drapieżnych waranach wspina się i uchodzi śmierci, po kalenicach dachów Istambułu ściga najemnego mordercy, złodzieja najważniejszych dokumentów, dogania pociąg metra i konduktorcę przedstawia się jako inspektor BHP, itd, itd. Po Istambule odwiedza Szanghaj, Macao, Szkocję i to wszystko w fenomenalnie pięknej fotografii. 2,5 godziny mija jak z bicza trzasł. Mój wspaniały reżyser Sam Mendez mnie nie zawiódł. Adele i jej piosenka są boskie.

polecane przez krytykow:

“Drive” the year’s best movie, Danish director Nicolas Winding Refn

“The Descendants” human comedy that earns its laughs and tears, director and co-writer Alexander Payne

“Tinker Tailor Soldier Spy” Tomas Alfredson

“Margin Call” J.C. Chandor tackles the bankers who precipitated the 2008 financial crisis. Blue-chip acting from Kevin Spacey and Jeremy Irons, as Wall Street gets it in the teeth.

Jeśli film kończy się a publiczność jest zaskoczona że to już tak szybko to znaczy że nie mogł być lepszy. The Artist to czarno-biały niemy film, a więc zaprzeczenie współczesnych technologii, a ja mam po nim refleksję: dlaczego już nie robią takich filmów? To całe gadanie jest przereklamowane. A efekty, kolory? Wogóle tego nie potrzeba. Film jest genialny – an absolute must see!

Jeśli ktoś chce się przygnębić to polecam ten film – murowany dół. Margaret Thatcher jest staruszką, którą dotknęłą demencja, lub Alzheimer, szczególnie po śmierci ukochanego męża, a jej cały dorobek polityczny legł w gruzach – zamiast minimalizować państwo buduje się w najlepsze państwo unijne na państwach narodowych.

Przyjemnie jest jednak posłuchać jej ciętych trafnych ripost. Np

Największym problemem socjalizmu jest to że predzej czy później pieniądze innych się kończą.

Gdyby dobry samarytanin miał tylko dobre chęci a nie miał pieniędzy to nie przeszedłby do historii.

Kiedy socjaliści wznoszą zaciśniętą pięść i wołają “władza dla ludu” to trzeba pamiętać, że tak naprawdę to chcą władzy państwa nad ludem.

Ludzie przestali myśleć. Mają wrażenie. Jakie odnosi pan wrażenie? Jednym z największych problemów jest to że politykami są ludzie którzy bardziej przejmują się wrażeniami niż myśleniem i ideami.

A tak wygląda Phantom of the Opera po operacji plastycznej.

To jest tenor irańskiego pochodzenia. Śpiewał i grał wspaniale ducha. Andrew Lloyd Webber i cała śmietanka twórców którz przyczynili się do tego epokowego sukcesu musichallu, byli obecni na tym jubileuszowym przedstawieniu w Royal Albert Hall w Londynie. Ja też tam byłam, miód i wino ….

Majka poleca: The Skin I live in

Dobre recenzje ma

The Dangerous Method,

Drive,

no i oczywiscie Chipmunks 3

Wasza wysłanniczka kulturowa była na balecie nakręconym w 3 wymiarach w teatrze Mariinsky w Petersburgu. Moje wrażenia są dokładnie takie jak przeczytałam w recenzji z 2008 roku w the New Yorker Times: an exercise in balletomania (obsession with dancers rather than with choreography), in ballet mannerism and in circus acrobatics http://www.nytimes.com/2008/04/03/arts/dance/03ball.html. Tancerze z rozpaczy krzesają tyle hołubców w powietrzu, że człowiek się boi że odlecą jak helikopter. Danusia o mało nie zasnęła, a ja ziewałam, szczególnie na pierwszej części.

Balet skomponował francuz Adolphe Adam, ok. pokolenie przed Bizetem. Rzecz dzieje się w Nadrenii w średniowieczu. Jest winobranie, wszyscy świętują. Giselle mieszka w małym domku z matką Berthe. Książe Albrecht Śląski przebrany za wieśniaka Loysa mimo sprzeciwu swego giermka Wilfrida, flirtuje z Gisellą, a ta zakochuje się w nim po uszy. Gajowy Hilarion, który kocha się w Giselli, na próżno ostrzega ją przed obcym mężczyzną. W koncu HIlarion odkrywa przed Gisellą, że Loys jest naprawdę księciem Albrechtem zaręczonym z Bathilde córką księcia Kurlandii. Słabe serce Giselle nie znosi tego strasznego ciosu, Giselle pada martwa.

Drugi akt rozgrywa się na cmentarzu, w świetle księżyca. Starsze panie nic nie widziały przez dwie pary okularów: własne i trójwymiarowe. Szkoda, bo ta część jest piękna, muzyka jest też piękniejsza niż w akcie wśród żywych.

Balet stosuje się niewolniczo do klasycznej szkoły Agrypiny Waganowej. To jest właśnie to co mi przeszkadzało. Oni odtwarzają sztuke, nie tworzą jej na nowo dodając coś od siebie. To jest zupełnie skostniałe. Może byłabym mniej zniesmaczona gdybm kilka tygodni wcześniej nie oglądała Cyrulika sewilskiego z Metropolitan. W ich wykonaniu ta opera o ponad pokolenie starsza od Giselle wibruje życiem. Giselle jest martwa, szczególnie wtedy kiedy jeszcze żyje w pierwszym akcie.