Biuro Spraw Beznadziejnych

Robi to świetnie Michael J. Behe w książce The edge of evolution : the search for the limits of Darwinism. W teorii Darwina są trzy elementy: wspólne pochodzenie gatunków, selekcja naturalna oraz losowa mutacja genetyczna. Należy pamiętać, że ten trzeci element jest założeniem nie udowodnionym empirycznie.

There must be a biological route to the structure that stands a reasonable chance of success in nature. In other words, variation, selection, and inheritance will only work if there is also a smooth evolutionary pathway leading from biological point A to biological point B.

The question of the pathway is as critical in evolution as it is in everyday life. In everyday life, if you had to walk blindfolded from point A to point B, it would matter very much where A and B were, and what lay between. Suppose you had to walk blindfolded (and, to make the example closer to the spirit of Darwinism, blind drunk) from A to B to get some reward — say, a pot of gold. What’s more, suppose in your sightless dizziness the only thought you could hold in your head was to climb higher whenever you got the chance (this mimics natural selection constantly driving a species to higher levels of fitness). On the one hand, if you just had to go from the bottom of a single enclosed stairwell to the top to reach the pot of gold, there might be little problem. On the other hand, if you had to walk blindfolded from one side of an unfamiliar city to the top of a skyscraper on the other side — across busy streets, bypassing hazards, through doorways — you would have enormous trouble.

This point is crucial: If there is not a smooth, gradually rising, easily found evolutionary pathway leading to a biological system within a reasonable time, Darwinian processes won’t work. In this book we’ll examine just how demanding a requirement that is.

The book concluded that there were at least some structures at the foundation of life that were beyond random mutation.

Banki narodowe bronią nas przed inflacją … drukując masy pieniędzy. Niczym właściwie nie różni się to od fałszerzy pieniędzy – jedyna różnica to używanie oficjalnych mennic oraz to że to nie drukarze mają z tego zysk. Ale kto właściwie na tym zyskuje? Banki. Dodajemy zera do naszych pożyczek, od których narazie płacimy bardzo niskie procenty, ale co będzie jak się wreszcie okaże, że to były fałszywki i nasze domy są tak naprawde warte połowę ich zapożyczenia?

Ludwig von Mises (tzw szkoła austriacka) udowodnił, że niemożliwe jest racjonalne funkcjonowanie gospodarki planowej. A banki narodowe są istotnym komponentem planowania gospodarczego, które to wg Misesa z góry zdane jest na niepowodzenie. Po co nam banki narodowe? Po to, żeby drukowały pieniądze dla rozrzutnych bankierów? Dyrektor banku Merrill Lynch Stan O’Neal, rozdając pożyczki bez pokrycia przyczynił się intensywnie do kryzysu w Stanach, otrzymał odprawę w wysokości 161,5 miljona dollarów. Dostał pieniądze mimo, że okradł swoich właścicieli. Umożliwił to FED – narodowy bank amerykański, bo od niego bank pożyczał na niski subwencjonowany procent. Teraz jeszcze banki wiedzą, że w razie wpadki bank narodowy pożyczy im pieniędzy bez ograniczeń.